معرفی فیلم سولاریس (Solaris)

سولاریس، شاهکار بی بدیل آندری تارکوفسکی، همچون نگینی درخشان در تاریخ سینمای جهان می درخشد و مرزهای ژانر علمی-تخیلی را در هم می شکند. این فیلم فراتر از یک داستان ساده فضایی، کاوشی عمیق در روان انسان، بار گناه و ماهیت حافظه است. تماشای آن، سفری است به اعماق وجود خود، جایی که مرز میان واقعیت و توهم محو می شود.

سولاریس نه تنها به خاطر عمق فلسفی بی نظیرش، بلکه به دلیل سبک بصری خیره کننده و روایتی که قلب و ذهن بیننده را به چالش می کشد، جایگاهی ویژه در تاریخ سینما پیدا کرده است. این اثر دعوتی است به تأمل، به کندوکاو در پیچیدگی های روح بشر، و به پرسش از ماهیت وجودمان در پهنای بی کران کیهان. هر فریم از این فیلم، تجربه ای تازه و دیدگاهی عمیق تر از معنای هستی را پیش روی مخاطب می گشاید.

مروری بر خالقان و پیشینه

آندری تارکوفسکی: نابغه پشت دوربین

آندری تارکوفسکی، نامی که با سینمای هنری و فلسفی گره خورده است، کارگردانی است که دوربینش نه فقط رویدادها، که روح زمان و هستی را ثبت می کرد. او در فیلم های خود، به جای روایت های خطی و سطحی، به کاوش در مفاهیمی چون زمان به مثابه جوهر وجود، رویا، حافظه و جایگاه انسان در هستی می پرداخت. نگاه تارکوفسکی به سینما، نه یک سرگرمی، بلکه یک هنر مقدس بود که باید به درک عمیق تر زندگی یاری رساند.

از آثار شاخص دیگر او می توان به آیینه (Zerkalo)، استاکر (Stalker) و نوستالژیا اشاره کرد که همگی بیانگر امضای خاص او در خلق فضاهای درون گرا، تصاویر شاعرانه و روایات چندلایه هستند. تارکوفسکی از ژانر علمی-تخیلی نه برای نمایش فناوری های آینده یا موجودات فضایی، بلکه به عنوان بستری برای طرح پرسش های وجودی و فلسفی بهره می برد. رویکرد او به این ژانر، کاملاً متفاوت از جریان اصلی هالیوود بود که بیشتر به جنبه های بصری و هیجانی تمرکز داشت. او به جای هیجان بیرونی، بر درام درونی و کشمکش های اخلاقی تأکید می کرد و از این رو، سولاریس نیز از این قاعده مستثنی نیست و به جای تمرکز بر اتفاقات بیرونی، به عمق روان انسان می پردازد.

استانیسلاو لم و رمان سولاریس: منبع الهام

رمان سولاریس نوشته استانیسلاو لم، نویسنده بزرگ لهستانی، خود یک شاهکار ادبی در ژانر علمی-تخیلی است. لم در آثارش، به ویژه در سولاریس، به بررسی محدودیت های ادراک انسان، ناتوانی ما در درک هوش های بیگانه و پیامدهای روانشناختی مواجهه با ناشناخته ها می پردازد. این رمان، به دلیل عمق فکری و رویکرد فلسفی اش، جایگاه ویژه ای در ادبیات علمی-تخیلی کسب کرده است.

تارکوفسکی با اقتباس از این رمان، روح اثر لم را حفظ کرد، اما در عین حال، نگاه منحصر به فرد خود را به آن بخشید. در حالی که لم بیشتر بر جنبه های علمی و تلاش انسان برای درک موجودیت بیگانه سیاره سولاریس تمرکز داشت، تارکوفسکی نگاه خود را به درون انسان معطوف کرد. او از سیاره سولاریس به عنوان آینه ای برای بازتاب دادن گناهان، خاطرات و پشیمانی های شخصیت اصلی استفاده کرد. این تفاوت در رویکرد، اگرچه در ابتدا با مخالفت هایی از سوی لم روبرو شد، اما در نهایت، هر دو اثر به عنوان دو بیان قدرتمند و مستقل از یک ایده مشترک شناخته می شوند، یکی در قالب ادبیات و دیگری در قالب سینما.

داستان فیلم سولاریس: سفری به ناشناخته ها و مواجهه با خود

خلاصه داستان بدون اسپویلر (تا رسیدن کریس به ایستگاه فضایی)

فیلم سولاریس، بیننده را به سفری پر رمز و راز به اعماق فضا و روان انسان می برد. داستان با معرفی کریس کلوین، روانشناسی که با رنج از دست دادن همسرش، هری، دست و پنجه نرم می کند، آغاز می شود. او در آرامش خانه اش در زمین، درگیر خاطرات و تفکرات عمیق درباره گذشته است. اما این آرامش با دریافت درخواستی اضطراری برای اعزام به ایستگاه فضایی سولاریس، مستقر در مدار سیاره ای آبی رنگ و مرموز، در هم می شکند.

ایستگاه سولاریس مدتی است که با پدیده های عجیب و غیرقابل توضیح درگیر شده و سه فضانورد آنجا دچار اختلالات روانی شدید شده اند. گزارش ها حاکی از آن است که فضانوردان با مهمانانی مواجه می شوند که تجسمی از عمیق ترین خاطرات و ترس های ناخودآگاه آن ها هستند. کریس کلوین با هدف بررسی این وضعیت بحرانی و تصمیم گیری درباره ادامه یا توقف پروژه سولاریس، راهی این سفر کیهانی می شود. او در بدو ورود به ایستگاه فضایی، با فضایی سنگین و پر از تنش مواجه می شود و درمی یابد که اوضاع بسیار وخیم تر از آن چیزی است که تصور می کرد.

شخصیت های اصلی و ابعاد روانشناختی آن ها

در جهان سولاریس، هر شخصیت نمادی از یک جنبه از وجود انسان است که در مواجهه با ناشناخته ها، به چالش کشیده می شود.

کریس کلوین: نماد انسان در مواجهه با گذشته و احساس گناه

کریس کلوین، قهرمان داستان، تجسم انسان مدرن است که در لابلای خاطرات و اشتباهات گذشته خود سرگردان است. او با بار سنگین از دست دادن همسرش، هری، و احساس گناه ناشی از آن زندگی می کند. مواجهه او با مهمانان سولاریس، به ویژه با هری بازسازی شده، او را وادار می کند تا با عمیق ترین پشیمانی هایش روبرو شود. کریس نمادی از تلاش انسان برای درک خود، بخشش خویش و یافتن رستگاری است. او به تدریج درمی یابد که گاهی بخشش خود، دشوارتر از بخشش دیگران است و رهایی از گذشته، نیازمند پذیرش و مواجهه با حقیقت وجودی است.

هری: تجسم خاطره و چالش هویت

هری، همسر از دست رفته کریس، که توسط سیاره سولاریس بازسازی می شود، نمادی قدرتمند از خاطرات، عشق و چالش های هویت است. او تنها یک کپی نیست، بلکه تجسمی زنده از ذهن کریس و باورهای او درباره هری واقعی است. وجود او پرسش هایی عمیق درباره ماهیت هویت، خودآگاهی و واقعیت مطرح می کند. آیا هری واقعی است؟ آیا عشق می تواند از مرزهای جسمانی فراتر رود؟ هری به کریس کمک می کند تا با گذشته اش کنار بیاید، اما در عین حال، به نمادی از درد و عهم گذشته نیز تبدیل می شود. این شخصیت، به شکلی هنرمندانه، مفاهیم عشق، فقدان و پذیرش را در بستر یک داستان علمی-تخیلی کاوش می کند.

اسناوت و سارتوریوس: نمایندگان علم و عقلانیت در برابر پدیده های ماورایی

فضانوردان دیگر ایستگاه، اسناوت و سارتوریوس، هر یک رویکرد متفاوتی به مواجهه با سیاره سولاریس دارند. سارتوریوس، دانشمندی منطقی و واقع گراست که سعی می کند با فرمول ها و معادلات علمی، پدیده های غیرقابل توضیح را توجیه کند. او نمادی از عقلانیت محض است که در برابر نیروهای ناشناخته هستی، به دنبال توجیهات منطقی می گردد. در مقابل، اسناوت بیشتر به جنبه های روانشناختی و فلسفی این پدیده ها می پردازد. او نماینده ای از انسان هایی است که سعی می کنند در مواجهه با مجهولات، به درک عمیق تری از خود و جهان برسند. تقابل این دو دیدگاه، نشان دهنده چالش همیشگی انسان در برابر ناشناخته هاست: آیا علم به تنهایی می تواند پاسخگوی تمام پرسش های هستی باشد، یا جنبه های عمیق تر و غیرقابل لمسی نیز وجود دارد؟

مفاهیم و مضامین فلسفی در سولاریس

سیاره سولاریس: آیینه ای از ناخودآگاه انسان

در قلب داستان سولاریس، سیاره ای قرار دارد که نه تنها یک جرم کیهانی، بلکه موجودی زنده، هوشمند و فراتر از درک انسان است. سولاریس تنها یک سیاره نیست؛ بلکه به آینه ای عظیم از ناخودآگاه انسان تبدیل می شود. این سیاره هوشمند، قادر است عمیق ترین افکار، خاطرات سرکوب شده و احساسات گناه را از ذهن فضانوردان استخراج کرده و به آن ها جسمیت ببخشد. این مهمانان تجسمی فیزیکی از بار سنگین گذشته فضانوردان هستند که آن ها را وادار به مواجهه با خود و گناهانشان می کند.

ماهیت هوش بیگانه در سولاریس، یکی از عمیق ترین چالش های فلسفی فیلم است. انسان ها در تلاشند تا این موجودیت را در قالب الگوهای ذهنی خود درک کنند، اما سولاریس از هرگونه طبقه بندی فراتر می رود. این سیاره نه خصمانه است و نه دوستانه؛ بلکه صرفاً وجود دارد و به شیوه خود با انسان ها تعامل می کند. ناتوانی انسان در درک این هوش بیگانه، نمایانگر محدودیت های ادراک ما و خودشیفتگی گونه ماست که گمان می کند هر هوشی باید شبیه به خود ما باشد. سولاریس به ما می آموزد که جهان بسیار بزرگ تر و پیچیده تر از آن چیزی است که ذهن کوچک ما می تواند تصور کند.

خاطره، گناه و بخشش: وزن گذشته بر دوش انسان

یکی از مضامین اصلی فیلم سولاریس، نقش خاطرات و احساس گناه در زندگی انسان است. مهمانان که توسط سولاریس خلق می شوند، در واقع تجسمی از خاطرات دردناک و گناهان ناگفته فضانوردان هستند. برای کریس کلوین، هری بازسازی شده، نمادی از پشیمانی و احساس گناهی است که به خاطر مرگ همسرش بر دوش می کشد. او مجبور می شود بار دیگر با این خاطرات زندگی کند، آن ها را لمس کند و با پیامدهای اعمال گذشته اش روبرو شود.

فیلم به شکلی تأثیرگذار، مفهوم رهایی از گذشته را به تصویر می کشد. آیا می توانیم از گناهانمان فرار کنیم؟ آیا می توانیم خودمان را ببخشیم؟ سولاریس به کریس فرصتی دوباره برای مواجهه و شاید بخشش خود می دهد. این فیلم با طرح این پرسش ها، مخاطب را به تأمل درباره وزن گذشته بر زندگی امروز و امکان رستگاری و رهایی دعوت می کند.

«ما به دنبال انسان های دیگر هستیم، اما در واقع به خودمان نیاز داریم. ما به تصویر خودمان نیاز داریم، که به شکل ایده آلی تجسم یافته باشد.»

این جمله از رمان لم که در فیلم نیز بازتاب می یابد، به خوبی نشان می دهد که چگونه انسان در جستجوی پاسخ های کیهانی، در نهایت با خود واقعی اش مواجه می شود.

تقابل علم و ایمان، عقل و احساس

سولاریس صحنه نبرد دائمی میان رویکرد علمی محض و نیازهای عمیق عاطفی و ایمانی انسان است. دانشمندان حاضر در ایستگاه، با ابزارهای علمی خود تلاش می کنند تا پدیده های عجیب سیاره را تحلیل و دسته بندی کنند. آن ها به دنبال یافتن منطق و قوانین فیزیکی برای چیزی هستند که کاملاً از دایره فهم منطقی شان خارج است. سارتوریوس با نگاه خشک و علمی خود، سعی در از بین بردن مهمانان دارد، زیرا آن ها را اختلالاتی در سیستم می بیند که با منطق علمی او همخوانی ندارند.

در مقابل، کریس کلوین و حتی اسناوت، به تدریج به اهمیت عواطف انسانی و محدودیت های علم در برابر پدیده های ماورایی پی می برند. عشق کریس به هری بازسازی شده، فراتر از هر منطق علمی، او را به چالش می کشد. این فیلم تأکید می کند که انسان فقط یک موجود عقلانی نیست؛ بلکه موجودی با روح، احساسات و نیازهای معنوی است. جستجوی صرف برای حقیقت عینی، بدون در نظر گرفتن ابعاد انسانی، می تواند منجر به از دست دادن جوهر وجودی ما شود. سولاریس به ما یادآوری می کند که برخی از عمیق ترین حقایق زندگی، فراتر از فرمول ها و آزمایشات علمی هستند و نیاز به درکی شهودی و قلبی دارند.

تنهایی و جستجوی معنی در کیهان

یکی دیگر از مضامین پررنگ معرفی فیلم سولاریس، تنهایی عمیق انسان در پهنای بی کران کیهان و جستجوی بی پایان برای معنی است. ایستگاه فضایی سولاریس، با دیوارهای سرد و بی روحش، نمادی از انزوای انسان در مواجهه با عظمت هستی است. فضانوردان، دور از زمین و عزیزانشان، با تنهایی خود و پرسش های وجودی شان روبرو می شوند.

این تنهایی با پدیدار شدن مهمانان، به شکلی پارادوکسیکال، تشدید می شود. این موجودات اگرچه تجسمی از روابط گذشته اند، اما هرگز نمی توانند جایگزین واقعیت آن ها شوند. این مواجهه با نسخه هایی ناقص از عزیزان، حس تنهایی را عمیق تر می کند، زیرا یادآوری می کند که ارتباط واقعی، بسیار پیچیده تر و منحصر به فردتر است. فیلم به مخاطب این حس را القا می کند که انسان، حتی در اوج پیشرفت های علمی و فضایی، همچنان موجودی تنهاست که بی امان به دنبال یافتن معنی در روابط انسانی، عشق و حتی در خود وجود است. سولاریس، ما را به تأمل درباره این پرسش دعوت می کند: در کجای این کیهان بی انتها، می توانیم ریشه های خود را پیدا کنیم و معنی زندگی مان را دریابیم؟

جنبه های هنری و سبک شناختی تارکوفسکی در سولاریس

فیلمبرداری و زیبایی شناسی بصری

تارکوفسکی در سولاریس، همچون دیگر آثارش، امضای بصری منحصربه فرد خود را به نمایش می گذارد. فیلمبرداری او نه تنها چشم نواز است، بلکه به خودی خود روایتی بصری محسوب می شود. نماهای بلند و کش دار، که گاهی به نظر می رسد زمان را متوقف کرده اند، به مخاطب اجازه می دهند تا در هر صحنه غرق شود و به عمق جزئیات و نمادها پی ببرد. حرکت آرام دوربین، به جای تعقیب رویدادها، تماشاگر را به سفری مراقبه گونه می برد که در آن، هر قاب همچون یک تابلوی نقاشی زنده عمل می کند.

استفاده از رنگ ها در فیلم سولاریس ۱۹۷۲ نیز بسیار هوشمندانه است. تارکوفسکی با تضاد میان رنگ های گرم و ارگانیک زمین (طبیعت، آب، جنگل) و رنگ های سرد و فلزی ایستگاه فضایی، حس بیگانگی و جدایی را به خوبی القا می کند. آب، به عنوان نمادی از زندگی، خاطره و تصفیه، بارها در فیلم تکرار می شود؛ از باران و رودخانه ها بر روی زمین تا آب های سیال و رازآلود سولاریس. سکوت و صدای محیط نیز نقش اساسی در فضاسازی دارند و به بیننده اجازه می دهند تا به جای دیالوگ های پرشتاب، به صداهای درونی شخصیت ها و محیط گوش فرا دهد.

فضاسازی و اتمسفر: خلق دنیایی درون گرا

سولاریس تارکوفسکی نه تنها یک داستان را روایت می کند، بلکه یک فضا و اتمسفر را می سازد که به شکلی عمیق بر تجربه بیننده تأثیر می گذارد. طراحی صحنه و لباس در این فیلم، به جای نمایش آینده ای پر زرق و برق، بر خلق فضایی واقع گرایانه و در عین حال بیگانه و تفکربرانگیز تمرکز دارد. ایستگاه فضایی، با طراحی داخلی ساده، اما در هم ریخته و پر از جزئیات روزمره، حس تنهایی و سرگردانی فضانوردان را تشدید می کند.

اهمیت سکوت و موسیقی در سولاریس قابل انکار نیست. سکوت های طولانی و تأثیرگذار در کنار موسیقی متن مسحورکننده، به ویژه قطعات یوهان سباستین باخ، به خلق حس تعلیق، درون گرایی و ابهام کمک شایانی می کند. این فضاسازی، بیننده را به تأمل وامی دارد و او را به سفری درونی می برد، جایی که باید با پرسش های عمیق وجودی روبرو شود. این اتمسفر، بیننده را به چالش می کشد تا به جای منفعل بودن، فعالانه با محتوای فیلم درگیر شود و معانی پنهان آن را کشف کند.

تدوین و ریتم کند فیلم

یکی از ویژگی های بارز سبک شناختی تارکوفسکی در سولاریس، تدوین خاص و ریتم کند فیلم است. بر خلاف فیلم های جریان اصلی که اغلب با ریتم تند و برش های سریع روایت می شوند، تارکوفسکی از نماهای طولانی و تدوین آهسته استفاده می کند. این رویکرد، به هیچ وجه نشانه ضعف یا کندی نیست؛ بلکه ابزاری قدرتمند برای غرق کردن مخاطب در فضای ذهنی و فلسفی فیلم است.

ریتم آرام فیلم، به بیننده فرصت می دهد تا نفس بکشد، فکر کند و در مفاهیم عمیق مطرح شده در هر صحنه تأمل کند. این ریتم، نوعی مراقبه سینمایی را فراهم می آورد که بیننده را وادار می کند از عجله کردن دست بردارد و با دقت به جزئیات و نمادهای بصری و صوتی توجه کند. این شیوه تدوین، به مخاطب کمک می کند تا به جای دنبال کردن صرفاً یک داستان، تجربه ای عمیق و تأمل برانگیز از مواجهه با هستی و روان انسان به دست آورد. در نتیجه، تأثیرگذاری فیلم سولاریس فراتر از تماشای صرف است و به تجربه ای ماندگار تبدیل می شود که مدت ها پس از پایان فیلم، در ذهن باقی می ماند.

میراث و تأثیرات سولاریس

جوایز و افتخارات

سولاریس، به محض اکران در سال 1972، توانست تحسین منتقدان و جامعه سینمایی را برانگیزد و جوایز و افتخارات متعددی را از آن خود کند. این فیلم در جشنواره معتبر کن، نامزد دریافت جایزه نخل طلا شد که نشان دهنده ارزش هنری و جایگاه رفیع آن در سینمای جهان بود. در نهایت، تارکوفسکی توانست جایزه فیپرشی (FIPRESCI Prize) و جایزه بزرگ جشنواره فیلم کن را برای کارگردانی بی نظیرش به ارمغان آورد. این جوایز، نه تنها اعتبار تارکوفسکی را به عنوان یک هنرمند پیشرو تثبیت کرد، بلکه سولاریس را به عنوان یکی از مهم ترین آثار سینمای علمی-تخیلی و هنری جهان معرفی نمود.

این افتخارات، به تقویت جایگاه فیلم علمی تخیلی فلسفی کمک شایانی کرد و نشان داد که این ژانر می تواند فراتر از سرگرمی صرف، به ابزاری قدرتمند برای کاوش در عمیق ترین پرسش های وجودی تبدیل شود. جوایز فیلم سولاریس، مهر تاییدی بر نبوغ تارکوفسکی و تیمش بود که توانستند اثری فراتر از زمان و مکان خلق کنند.

مقایسه با بازسازی ها (اشاره کوتاه به نسخه ۲۰۰۲ استیون سودربرگ)

همانند بسیاری از آثار سینمایی برجسته، سولاریس نیز دستخوش بازسازی هایی شد که مشهورترین آن ها، نسخه سال 2002 به کارگردانی استیون سودربرگ با بازی جرج کلونی است. در حالی که نسخه سودربرگ تلاشی برای به روزرسانی داستان و نزدیک تر کردن آن به سلیقه مخاطب غربی بود، اما بسیاری از منتقدان و علاقه مندان به سینما، آن را اثری سطحی تر و با عمق فلسفی کمتر نسبت به نسخه اصلی تارکوفسکی می دانند.

تارکوفسکی در سولاریس 1972، بر جنبه های متافیزیکی، روانشناختی و شاعرانه تأکید داشت، در حالی که سودربرگ بیشتر بر جنبه های داستانی و عاشقانه تمرکز کرد. این تفاوت در رویکرد، نشان می دهد که چرا نسخه اصلی تارکوفسکی، با گذشت بیش از نیم قرن، همچنان به عنوان یک شاهکار بی بدیل و ماندگار شناخته می شود. عمق، پیچیدگی و نگاه منحصر به فرد کارگردان سولاریس، یعنی آندری تارکوفسکی، چیزی است که به راحتی قابل تقلید یا بازسازی نیست و به همین دلیل، اثر او جایگاه ویژه ای در قلب سینما دوستان حفظ کرده است.

تأثیر بر سینمای علمی-تخیلی و کارگردانان دیگر

سولاریس تارکوفسکی، نه تنها یک فیلم بزرگ در ژانر خود، بلکه نقطه ای عطف در تاریخ سینمای علمی-تخیلی محسوب می شود که تأثیرات عمیقی بر کارگردانان و آثار بعدی این ژانر گذاشته است. این فیلم نشان داد که علمی-تخیلی می تواند بستری برای کاوش در پرسش های عمیق فلسفی، وجودی و روانشناختی باشد، فراتر از نمایش فناوری های آینده یا نبردهای فضایی.

نگاه شاعرانه تارکوفسکی به فضا، استفاده از نمادگرایی بصری و ریتم کند و تأمل برانگیز فیلم، الهام بخش بسیاری از کارگردانان پس از او شد. آثاری چون 2001: یک ادیسه فضایی (با وجود اینکه پیش از سولاریس ساخته شد اما در همین حوزه) و به خصوص فیلم های مدرن تر مانند ورود (Arrival) و میان ستاره ای (Interstellar) که به جنبه های انسانی و فلسفی سفر فضایی می پردازند، به نوعی وامدار رویکرد پیشگامانه تارکوفسکی در سولاریس هستند. این فیلم به عنوان یک استاندارد طلایی برای فیلم علمی تخیلی فلسفی، به کارگردانان آینده آموخت که می توان با استفاده از این ژانر، نه تنها به تخیلات علمی پرداخت، بلکه به اعماق روح انسان نیز سفر کرد.

نتیجه گیری

چرا سولاریس همچنان پس از نیم قرن دیدنی است؟

فیلم سولاریس آندری تارکوفسکی، پس از گذشت بیش از پنج دهه از زمان ساختش، همچنان یکی از درخشان ترین و عمیق ترین آثار سینمای جهان باقی مانده است. دلیل این ماندگاری، فراتر از کیفیت فنی یا جلوه های ویژه آن، در توانایی فیلم برای طرح پرسش های بی زمان و جهان شمول نهفته است. سولاریس به ما می آموزد که هر چقدر هم در علم و فناوری پیشرفت کنیم، در نهایت با خود و پیچیدگی های روحمان روبرو خواهیم شد. این فیلم کاوشی است در ماهیت خاطره، بار گناه، امکان بخشش و جستجوی بی پایان انسان برای یافتن معنی در هستی.

سولاریس تارکوفسکی نه فقط یک داستان علمی-تخیلی، بلکه یک تجربه عمیق فلسفی است که بیننده را به تأمل درباره هستی، عشق، فقدان و هویت فرامی خواند. سبک بصری منحصر به فرد، فضاسازی اتمسفریک و ریتم کند و تأمل برانگیز فیلم، همگی دست به دست هم می دهند تا تجربه ای فراموش نشدنی را برای مخاطب رقم بزنند. این فیلم اثری است که هر بار با دیدن آن، لایه های جدیدی از معنا و درک آشکار می شود و به همین دلیل، نه تنها یک فیلم دیدنی، بلکه یک اثر هنری ماندگار است که به گفتگو با هر نسل ادامه می دهد.

شما چه تجربه ای از تماشای سولاریس داشتید و کدام بخش آن بیشتر ذهن شما را درگیر کرد؟