چرا توریست های بوم گردی از اقامتگاه ها ناراضی هستند؟

آفتاب نیوز :

روزبه طاهریان صاحب اقامتگاهی در خراسان جنوبی می گوید: خانه های بوم گردی نسبت به هتل ها پدیده جدیدی به حساب می آیند. سده هاست که هتل در انواع و اقسام مختلف، خدمات روتین خود را به گردشگران ارایه می دهند، اما خانه های بوم گردی به تازگی شکل گرفته اند و همچنان تعریف آکادمیکی ندارند. او با اشاره به اینکه در ایران اغلب گردشگران هتل را گزینه ایده آل می بینند و خدمات اقامتگاه ها را با آن می سنجند، می افزاید: در اقامتگاه ها مساله مهم و اساسی تجربه ای است که برای گردشگر اتفاق می افتد، با این حال به واسطه عدم شناخت مهمانان و گاهی صاحبان خانه های بوم گردی، شاهدیم که مهمان انتظاراتی مشابه هتل ها از خانه بوم گردی دارد که با عدم برآورده شدن آن ها احساس نارضایتی می کند.

گله مندی مهمانان و گردشگران در مواردی به قیمت گذاری اقامتگاه برمی گردد. آن ها می گویند خانه های بوم گردی هزینه ای مشابه هتل ها دریافت می کنند در حالی که جنس خدمات شان کاملا با این گزینه متفاوت است. طاهریان در این باره می گوید: در عین اینکه باید قیمت گذاری در اقامتگاه ها معقول باشد، اما گاهی توریست ها انتظار دارند هزینه واقعی نیز با آن ها حساب نشود. او با اشاره به اینکه باید مولفه اقتصاد را برای صاحبان اقامتگاه ها هم لحاظ کرد، ادامه می دهد: اغلب خانه های بوم گردی در روستا ها و مناطق دور افتاده هستند. در عین حال شکل سابق زندگی که همه اهالی روستا تولیدکننده بودند نیز تغییر یافته و بسیاری از صاحبان اقامتگاه ها باید مایحتاج خود را از همسایگان و مغازه روستا تهیه کنند که هزینه هایشان را بالا می برد؛ همین موضوع سبب می شود هزینه های بالاسری آن ها افزایش یابد. به گفته طاهریان با توجه به محدود بودن فصل های گردشگری در برخی مناطق، اگر از نظر اقتصادی اقامتگاه ها بخواهند در طولانی مدت دوام داشته باشند و نیرو های خود را حفظ کنند، ناچارند که هزینه واقعی را از گردشگر طلب کنند، در عین اینکه این هزینه منصفانه و معقول باشد.

مبین صوفی، صاحب اقامتگاهی در استان گلستان نیز در این باره به «دنیای اقتصاد» می گوید: همچنان که از اسم بوم گردی مشخص است، این شیوه از اقامت به خانه های قدیمی مربوط می شود که بازسازی و تبدیل به محل اقامتی شده اند. به گفته این فعال حوزه گردشگری، در بوم گردی باید فرهنگ جامعه میزبان در بحث اقامت نشان داده شود. او می افزاید: با این حال شاهدیم در مواردی به واسطه انتظارات گردشگران، بوم گردی ها به این سمت رفته اند که خدمات بوتیک هتلی ارایه دهند. حتی شاهد ساخت کافه هایی با دیوار های شیشه ای در برخی اقامتگاه ها هستیم یا خانه های بوم گردی را سراغ دارم که در آن ها امکاناتی مانند استخر وجود دارد. صوفی هم مانند طاهریان روی مقوله تجربه در بوم گردی ها تاکید دارد و می گوید: در اقامتگاه ها گردشگر می تواند فرهنگ روستایی را تجربه کند، مقوله ای که در بوتیک هتل ها و هتل ها امکان آن برای توریست وجود ندارد.

تغییر شکل خانه بوم گردی به سوییت از دیگر مواردی است که این فعال حوزه بوم گردی به آن توجه نشان داده و اضافه می کند: متاسفانه شاهدیم که برخی صاحبان بوم گردی، سوییت هایی را به گردشگران عرضه می کنند. سوییت هایی که در آن ها یک اتاق، آشپزخانه و سرویس بهداشتی دارد و ربطی به خانه بومی ندارد.

او ادامه می دهد: خانه بوم گردی بنایی قدیمی است که بازسازی شده و در آن ها خدماتی مانند اقامت، غذا یا گشت و پیمایش در محدوده روستا و اطراف آن ارایه می شود. در این خانه ها مهمان از طریق میزبان درباره فرهنگ روستا، طبیعت و تاریخ آن اطلاعاتی کسب می کند. آیا قیمت گذاری برخی اقامتگاه ها که هزینه ای مشابه هتل ها دارند، چنین برداشتی را به وجود نمی آورد؟ صوفی در این باره می گوید: در بوم گردی ها گرچه مانند هتل ها هزینه به ازای هر فرد دریافت می شود، اما این مبلغ بر اساس نرخ نامه ای است که به بوم گردی ها داده شده است. به عنوان مثال اغلب اقامتگاه ها هزینه اقامت را 250 هزار تومان به ازای هر نفر در نظر می گیرند که با صبحانه به 400 هزار تومان می رسد. غذا های عرضه شده نیز هر کدام بر اساس مواد به کار رفته قیمت خاص خود را دارد.

با این حال شاهدیم گروهی از اقامتگاه ها به ویژه در ایام داغ سفر و گردشگری هزینه های بالایی طلب می کنند که گاهی از هتل ها هم فراتر می رود. به عنوان مثال در تعطیلات نوروز بخشی از اقامتگاه ها در نزدیکی ترکمن صحرا به ازای هر نفر یک میلیون و 800 هزار تومان برای اقامت و غذا دریافت کردند که رقم بالایی است.

محسن مهدی زاده، فعال بوم گردی در روستای اصفهک در شهرستان طبس هم در این باره به «دنیای اقتصاد» می گوید: گردشگر باید در زمان رزرو اطلاعات دقیقی از امکاناتی که دریافت می کند داشته باشد تا با انتظار خدمات هتلی این گزینه را انتخاب نکند. او در عین حال معتقد است، مجوز های بی حد و حساب که به انواع و اقسام اقامتگاه ها تحت عنوان خانه های بوم گردی داده شد، باعث سردرگمی هایی در این سبک از گردشگری شده است. مهدی زاده اضافه می کند: اقامتگاه های بوم گردی انسان محورند و مانند هتل ها به اقامت و صبحانه خلاصه نمی شوند. در خلال این اقامت ارتباط میان میزبان و مهمان شکل گرفته و گردشگر اطلاعات زیادی نسبت به جامعه میزبان پیدا می کند. با این حال متاسفانه شاهدیم که با صدور مجوز های فراوان و آن هم بدون ارزیابی، خانه های بوم گردی نیز به خدمات محدودی از جمله غذا و اقامت تقلیل یافته اند.

این فعال حوزه بوم گردی در همین رابطه خواستار غربالگری میان بوم گردی است. او می گوید: باید اقامتگاه هایی که خدمات حداقلی ارایه می دهند نام گذاری دیگری داشته باشند تا توریست ها با اطلاعات دقیق بتوانند آن ها را انتخاب کنند. البته زمانی که از خدمات حداقلی صحبت می کنیم به آن معنا نیست که آن ها مجازند درباره بهداشت و سایر موارد کوتاهی کنند، زیرا هر واحد اقامتی حتی اگر خدمات حداقلی ارایه دهد، باید این خدمات را به شکل استاندارد به توریست ها عرضه کرده و آن ها را راضی نگه دارد.