باید این بازیگران از از پشت کرکره ببینیم!

ریحانه رنجبر که این روزها نمایش «مدرسه تربیت» را اجرا می کند، گفت: می خواستم بازیگرانم را از پشت کرکره نشان دهم.

این کارگردان جوان تیاتر در گفتگو با نشر روز با ارایه توضیحاتی درباره شیوه طراحی و اجرایی نمایشش افزود: کانسپت این متن درباره فاصله بین من و دیگری یا بهتر است بگویم فاصله بین نسل هاست و ماجرای مواد مخدر، زمینه ای برای پرداخت به این موضوع است.

او ادامه داد: پیش از این، همین کانسپت را در نمایشنامه دیگری دنبال می کردم که به اجرا نرسید و بعد که این ایده را با عباس جمالی مطرح کردم، شروع به نگارش این متن کرد و ماجرا را در قالب مدرسه و رابطه میان یک دانش آموز دختر و رییس هیات مدیره مدرسه و بعد رابطه میان دختر و پدر دنبال کردیم که البته منظور ما، کانسپت فاصله با دیگری و نپذیرفتن اوست که به رابطه پدر و دختری هم محدود نمی شود.

رنجبر، مدرسه را به عنوان اشلی از یک جامعه کوچکتر دانست و افزود: در این جامعه کوچک هم قوانینی هست و مناسبات قدرت، قشر فرادست و فرودست را می سازد. ماجرای نمایش ما با پیدا شدن ماری جوانا در کیف یک دانش آموز آغاز می شود ولی در ادامه به رابطه میان قدرت رییس هیات مدیره و این دانش آموز می رسد.

او که این نمایش را با شیوه ای ریال روی صحنه می برد، درباره شیوه طراحی آن که برای تعدادی از تماشاگران پرسش ایجاد کرده، توضیح داد: نمایش ما یک کار قصه گو است. ما برای طراحی کار، یک پنجره بزرگ را در نظر گرفتیم و صحنه را با کرکره پوشاندیم به طوری که ما به عنوان تماشاگر از پشت پنجره، آدم های نمایش را می بینیم و حرف هایشان را می شنویم و آنان را قضاوت می کنیم.

رنجبر افزود: نمی خواستم رابطه میان تماشاگر و صحنه یک ارتباط مستقیم باشد بلکه تعمد داشتم که تماشاگر به وضوح سخنان بازیگران را متوجه نشود و برای شنیدن آن بدن خود را تغییر بدهد و جا به جا بکند. یعنی می خواستم بدن تماشاگر را درگیر کار کنیم و به او نشان بدهیم شما در زندگی کسانی دخالت می کنید و آنان را داوری می کنید که حتی نمی توانید تصویر آنان را به روشنی ببینید و صدایشان را به وضوح بشنوید، در حالیکه می توانید از خیر شنیدن صدای آنان بگذرید.

او که با این نمایش برای اولین بار در یک سالن حرفه ای تیاتر، کارگردانی می کند، اضافه کرد: تالار انتظامی فارغ از هر چیزی، باید فضایی باشد برای تجربه گرایی ولی با توجه به روندی که در چند سال گذشته داشته، به سالنی تبدیل شده که تماشاگرش انتظار دیدن چنین کارهایی را ندارد. در حالیکه ایده من این بود که نیازی نیست فاصله میان تماشاگر و صحنه خیلی روشن باشد.

رنجبر در ادامه درباره استقبال تماشاگران از اجرای این نمایش نیز گفت: استقبال بد نبوده ولی شرایط سیاسی و اجتماعی و تعطیلات خرداد ماه سبب شد که اجرای ما منقطع شود در حالیکه این جنس از تیاتر که عناصر غیر تیاتری و مثلا بازیگر چهره و … ندارد، نیازمند حضور مخاطب است چون در نهایت، با تبلیغات و اطلاع رسانی دهن به دهن می تواند تماشاگر خود را بیابد.

او اضافه کرد: این گونه تیاترها، به خودشان تکیه می کنند و در یک پروسه طولانی مدت می توانند تماشاگر خود را پیدا کنند ولی اجرای ما چندین بار قطع و وصل شد و نتوانستیم این پروسه را طی کنیم که این موضوع نه تنها به جذب تماشاگران بلکه به خود کار هم لطمه می زند.

به گزارش نشر روز، نمایش «مدرسه تربیت» نوشته عباس جمالی است که با بازی خود او و صدف آب باز هر شب ساعت 21 و به مدت یک ساعت در تالار انتظامی خانه هنرمندان ایران روی صحنه می رود.

در خلاصه داستان این نمایش آمده: در کیف مدرسه شیدا، ماری جوانا پیدا شده.

عکس ها از رضا جاویدی است.

پایان خبر نشر روز