جزییاتی تازه از جدایی پارسا پیروز فر و هدی زین العابدین

آفتاب نیوز :

روایت در انتهای شب روایت جدایی و پیوستگی مداوم است. آیدا پناهنده در مقام کارگردان اثر کوشیده با تکیه بر تمام عناصر بصری و محتوایی بر این مهم تاکید کند که قصه اش را با توجه به جدایی و پیوستگی روایت کند.

این هسته اصلی محتوایی به قدری در جزییات با ظرافت گنجانده شده که می توان آن را مهم ترین نقطه قوت سریال برشمرد. از سکانس طولانی جدایی در دومین قسمت و خرده روایت هایی که پیوستگی را در گوشه و کنار آن روایت می کرد، بگیرید تا نام سریال که در امتداد خودش به صبح و سپیده دم متصل می شود و همین کافی است تا بتوان پایان قصه پناهنده را در کلیات حدس زد. زوجی در آستانه جدایی که در یکی از شهرک های اقماری اطراف تهران زندگی می کنند؛ فی الواقع از تهران جدا شده اند، اما هر روز به این شهر بزرگ برای کار متصل می شوند و این جدایی و پیوستگی مدام ادامه دارد.

اما پناهنده و همسرش به قدری در روایت جزییات، خوب عمل کرده اند که نمی توان از هیچ سکانسی حتی با فرض آن که بدانیم در ادامه این جدایی، یک پیوستگی در جریان است، به راحتی گذشت. مهم ترین عنصری که پناهنده به آن متکی می شود، شهر و فضای زندگی دو کاراکتر اصلی سریال است.

زوجی در آستانه جدایی که اتفاقا در یکی از شهرک های اقماری اطراف تهران زندگی می کنند؛ فی الواقع از تهران جدا شده اند، اما هر روز به این شهر بزرگ برای کار متصل می شوند و این جدایی و پیوستگی مدام ادامه دارد.

همین خط به ظاهر روزمره برای بسیاری از ما، هسته قصه ای را در یکی از همین خانه های کوچک اطراف تهران شکل داده که از قضا به قدری مهم است که دلیل اصلی یک جدایی می شود.

شهر، چگونه عنصر کلیدی «در انتهای شب» است؟

تصویری که پناهنده از پردیس ارایه می کند نه آنقدر نزدیک به مخاطب است که دخالتی آشکارا در روند قصه داشته باشد و نه آنقدر دور است که مخاطب آن را لمس نکند. در اصل مخاطب اولین جایی که متوجه می شود این زوج در پردیس ساکن هستند، جایی است که ماهی با بازی هدی زین العابدین، خوشحال از تولدی که همان شب قرار است برای همسرش بگیرد راهنمای ماشین را می زند و وارد پردیس می شود. هم ماهی و هم بهنام، جدایی و پیوستگی مدامی با پردیس دارند. به جایی که به اجبار در آن زندگی می کنند و این غیرمرتبط با زندگی مشترک آن ها نیست

در اینجا ماشین به عنوان فضایی نیمه خصوصی – نیمه عمومی، ماهی را در فضایی پیوسته، اما همچنان جدا از پردیس قرار می دهد. از آن سو در سکانس هایی که همسرش صبح خیلی زود شهر را به مقصد تهران ترک می کند هم پردیس در پس زمینه و حاشیه است؛ به گونه ای که خلوتی و دور بودن پردیس پشت سر بهنام با بازی پارسا پیروزفر او را در موقعیتی مشابه میان تعلق داشتن و تعلق نداشتن می گذارد.

در هر دو این مواجه ها با شهر، هم ماهی و هم بهنام، جدایی و پیوستگی مدامی با پردیس دارند. به جایی که به اجبار در آن زندگی می کنند و این غیرمرتبط با زندگی مشترک آن ها نیست. جایی که در نهایت تبدیل به عامل اصلی جدایی آن ها می شود، اما رگه های پیوستگی در آن به چشم می خورد؛ چه در سکانس آشپرخانه و محضر و چه در آخرین مواجهه بهنام با ماهی، پس از جدایی و تصادفی که برایش اتفاق می افتد.

به نظر می رسد امتداد قصه پناهنده نیز روی همین ریل گنجانده شده باشد؛ ریلی که هر چند در کلیات، معلق میان جدایی و پیوستگی است، اما می توان به امتداد آن امیدوار بود و منتظر ماند تا کارگردان عناصر دیگری را برای درک بهتر این بلاتکلیفی ناگزیر برگزیند.