گرسنگی در ارمنستان معنا ندارد !

این گزاره از دور ممکن است جذاب به نظر برسد، اما اگر از نزدیک به زندگی مردمان در برخی مناطق ارمنستان نگاه کنیم، شاید واقعیت دیگری خود را نمایان سازد. آیا واقعاً ارمنستان سرزمینی است که سایه گرسنگی بر آن نیفتاده؟ بررسی دقیق آمارها و گزارش های بین المللی می تواند به ما در کشف حقیقت کمک کند و نشان دهد که آیا این یک حقیقت انکارناپذیر است یا با واقعیت های تلخی در تضاد قرار دارد. این مقاله به واکاوی عمیق این موضوع می پردازد و ابعاد مختلف آن را از نگاه سازمان های معتبر جهانی بررسی می کند.

در دنیای امروز که اطلاعات به سرعت در دسترس همگان قرار می گیرد، تشخیص حقیقت از ادعا اهمیت ویژه ای پیدا کرده است. وضعیت امنیت غذایی و گرسنگی در هر کشوری، شاخص مهمی برای سنجش سلامت جامعه و اقتصاد آن به شمار می رود. ارمنستان، کشوری با تاریخی غنی و چالش های منطقه ای پیچیده، همواره مورد توجه تحلیلگران بوده است. اما در مورد وضعیت گرسنگی در این کشور، دیدگاه های متفاوتی وجود دارد که گاهی با یکدیگر در تضاد هستند.

تحلیل های جامع و مبتنی بر داده های مستند می تواند ابهامات را برطرف کرده و تصویری روشن و واقع بینانه از شرایط موجود ارائه دهد. این پژوهش سعی دارد تا با استناد به گزارش های سازمان ملل متحد، برنامه جهانی غذا، بانک جهانی و فائو، به این پرسش اساسی پاسخ دهد که آیا می توان گفت «گرسنگی در ارمنستان معنا ندارد!» یا اینکه این گزاره نیازمند بازنگری جدی است.

آمار و ارقام چه می گویند؟ نگاهی به گزارش های معتبر جهانی

برای درک واقعی وضعیت گرسنگی و امنیت غذایی در ارمنستان، باید به سراغ معتبرترین منابع بین المللی برویم. این سازمان ها با جمع آوری و تحلیل داده های گسترده، تصویری دقیق از چالش های پیش روی کشورها ارائه می دهند. نگاهی به این گزارش ها، حقایقی را آشکار می سازد که شاید با تصورات عمومی متفاوت باشد و نشان دهد که چگونه وضعیت گرسنگی در ارمنستان از نگاه کارشناسان جهانی دیده می شود.

سازمان ملل متحد و برنامه جهانی غذا: روایت نقشه گرسنگی

سازمان ملل متحد و برنامه جهانی غذا (WFP) ابزارهای قدرتمندی برای پایش وضعیت گرسنگی در سراسر جهان دارند. «نقشه گرسنگی» سازمان ملل، یکی از این ابزارهاست که وضعیت غذایی کشورها را به صورت تصویری نشان می دهد. این نقشه، ارمنستان را نیز در بر می گیرد و متأسفانه، اطلاعات آن با گزاره ای چون «گرسنگی در ارمنستان معنا ندارد!» همخوانی ندارد.

بر اساس گزارش های این سازمان ها، حتی در سال های اخیر، بخش قابل توجهی از جمعیت ارمنستان با ناامنی غذایی مواجه بوده اند. گزارش ها حاکی از آن است که نیم میلیون نفر در ارمنستان از گرسنگی رنج می برند. این عدد نه تنها کوچک نیست، بلکه حکایت از یک چالش بزرگ در حوزه امنیت غذایی دارد. شاخص هایی که سازمان ملل برای تعریف گرسنگی و سوءتغذیه به کار می برد، شامل شیوع سوءتغذیه، امنیت غذایی و شاخص توسعه انسانی است که همگی وضعیت تغذیه و دسترسی به غذای کافی را در نظر می گیرند.

روند تاریخی وضعیت گرسنگی در ارمنستان در یک دهه اخیر، نشان دهنده فراز و نشیب هایی بوده است. اگرچه تلاش هایی برای بهبود شرایط صورت گرفته، اما عواملی نظیر بحران های اقتصادی و منطقه ای، مانع از ریشه کن شدن کامل گرسنگی شده اند. در برخی مقاطع، تعداد افرادی که از کمبود مواد غذایی رنج می بردند، در یک ماه تا ده هزار نفر افزایش یافته است، که این خود نشانه ای از شکنندگی امنیت غذایی ارمنستان است.

آمارها نشان می دهند که نیم میلیون نفر از جمعیت ارمنستان با چالش گرسنگی دست و پنجه نرم می کنند؛ واقعیتی که با گزاره «گرسنگی در ارمنستان معنا ندارد!» تضاد آشکاری دارد و ابعاد وسیع تر نیازهای جامعه را بازگو می کند.

بانک جهانی و پیش بینی های نرخ فقر: ابعاد اقتصادی گرسنگی

بانک جهانی به عنوان یکی از نهادهای مالی و توسعه ای بزرگ دنیا، نقش مهمی در تحلیل وضعیت اقتصادی کشورها ایفا می کند. گزارش های این نهاد، ارتباط تنگاتنگی بین فقر و گرسنگی نشان می دهد. در واقع، فقر یکی از اصلی ترین ریشه های ناامنی غذایی و گرسنگی محسوب می شود. بانک جهانی ارمنستان را نیز از این منظر مورد بررسی قرار داده است.

پیش بینی های بانک جهانی برای نرخ فقر در ارمنستان، زنگ خطری جدی را به صدا درآورده است. برای مثال، پیش بینی شده بود که در سال ۲۰۲۲، سطح فقر در ارمنستان ممکن است به ۳۹.۶٪ افزایش یابد. این آمار نشان می دهد که حدود چهار نفر از هر ده نفر در ارمنستان زیر خط فقر زندگی می کنند. چنین وضعیتی به طور مستقیم بر امنیت غذایی ارمنستان تأثیر می گذارد؛ زیرا خانواده های فقیر، توانایی کافی برای تأمین غذای سالم و کافی را ندارند.

افزایش نرخ فقر به معنای کاهش قدرت خرید، کاهش دسترسی به خدمات بهداشتی و آموزشی، و در نهایت، تشدید سوءتغذیه در ارمنستان است. این چالش ها، بخصوص در مناطق روستایی و کم برخوردار، زندگی روزمره مردم را به شدت تحت تأثیر قرار می دهند. چالش های اقتصادی ارمنستان، از جمله تورم و بیکاری، مستقیماً به وضعیت غذایی مردم گره خورده است.

فائو و تأمین غذایی: از تولید تا وابستگی به واردات

سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (FAO) به طور خاص بر وضعیت تولید و تأمین مواد غذایی در کشورها تمرکز دارد. بررسی داده های فائو درباره ارمنستان، اطلاعات ارزشمندی در مورد خودکفایی غذایی و کمبود مواد غذایی ارمنستان ارائه می دهد.

ارمنستان در برخی محصولات کشاورزی توانایی تولید داخلی دارد، اما در بسیاری از موارد به واردات مواد غذایی وابسته است. این وابستگی به واردات، کشور را در برابر نوسانات قیمت های جهانی آسیب پذیر می سازد. افزایش قیمت جهانی غلات، روغن های خوراکی و سایر مواد اساسی، می تواند به سرعت به سفره های مردم ارمنستان سرایت کند و قدرت خرید آن ها را کاهش دهد.

به علاوه، مسائلی مانند کیفیت خاک، دسترسی به آب و تکنولوژی های کشاورزی نیز بر میزان تولید داخلی تأثیر می گذارند. اگر تولید داخلی نتواند نیازهای جامعه را برآورده کند و همزمان توانایی واردات نیز به دلیل مشکلات اقتصادی یا ژئوپلیتیکی کاهش یابد، امنیت غذایی ارمنستان با تهدید جدی روبرو خواهد شد. این وضعیت نشان می دهد که تأمین غذا یک فرآیند پیچیده است که از تولید در مزارع تا رسیدن به دست مصرف کننده، با چالش های متعددی روبروست.

ریشه ها و عوامل مؤثر بر امنیت غذایی و گرسنگی در ارمنستان

فهم ریشه های گرسنگی و امنیت غذایی ارمنستان نیازمند نگاهی چندوجهی به عوامل مختلف است؛ از مسائل سیاسی و اقتصادی گرفته تا چالش های زیست محیطی. این عوامل در کنار یکدیگر، پازلی پیچیده را شکل می دهند که بر زندگی مردم ارمنستان و دسترسی آن ها به غذای کافی و سالم تأثیر می گذارد. درک این ریشه ها، گام نخست برای یافتن راه حل های پایدار برای مقابله با سوءتغذیه در ارمنستان است.

تأثیر درگیری های منطقه ای و بی ثباتی سیاسی: سایه جنگ بر سفره ها

یکی از مهم ترین عواملی که بر امنیت غذایی ارمنستان تأثیر گذاشته، درگیری های منطقه ای و بی ثباتی سیاسی است. جنگ قره باغ و تنش های مرزی، پیامدهای اقتصادی و اجتماعی گسترده ای برای ارمنستان به همراه داشته است.

این درگیری ها نه تنها زیرساخت های حیاتی را تخریب کرده، بلکه باعث مهاجرت و آوارگی جمعیت زیادی شده است. افزایش تعداد آوارگان و پناهجویان، فشار مضاعفی بر منابع غذایی کشور وارد می کند و نیاز به کمک های بشردوستانه را افزایش می دهد. تأثیر درگیری ها بر فقر در ارمنستان بسیار عمیق است؛ زیرا جنگ باعث از بین رفتن فرصت های شغلی، کاهش سرمایه گذاری و افزایش هزینه های دولت برای دفاع می شود. این مسائل به طور مستقیم بر توانایی خانواده ها برای تأمین غذای خود اثر می گذارد و چرخه های فقر و گرسنگی را تقویت می کند.

ناامنی های سیاسی همچنین می تواند به اختلال در زنجیره های تأمین مواد غذایی و افزایش قیمت ها منجر شود. زمانی که مسیرهای حمل و نقل ناامن می شوند یا مرزها بسته می مانند، دسترسی به مواد غذایی وارداتی دشوارتر شده و بازار داخلی با کمبود و گرانی مواجه می شود. این شرایط، به ویژه برای گروه های آسیب پذیر، به معنای دسترسی کمتر به غذای کافی و تشدید سوءتغذیه در ارمنستان است.

چالش های اقتصادی داخلی: دست و پنجه نرم کردن با بیکاری و تورم

در کنار تأثیرات بیرونی، عوامل اقتصادی داخلی نیز نقش بسزایی در تعیین امنیت غذایی ارمنستان دارند. چالش های اقتصادی ارمنستان شامل نرخ بالای بیکاری، تورم افسارگسیخته و نابرابری های درآمدی است که زندگی بخش زیادی از مردم را تحت فشار قرار داده است.

بیکاری، به ویژه در مناطق روستایی و محروم، به معنای عدم وجود منبع درآمد پایدار برای خانواده هاست. بدون شغل، افراد نمی توانند نیازهای اساسی خود، از جمله غذا، را تأمین کنند. این وضعیت به سرعت به گرسنگی و سوءتغذیه در ارمنستان منجر می شود. همچنین، حتی برای افرادی که شغل دارند، افزایش تورم و کاهش قدرت خرید، به این معنی است که دسترسی آن ها به غذای کافی و مغذی محدود می شود.

نابرابری درآمدی و شکاف طبقاتی نیز یکی دیگر از مشکلات جدی است. در حالی که بخش کوچکی از جامعه ممکن است از رفاه نسبی برخوردار باشند، بخش عظیمی از مردم با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می کنند. این نابرابری، دسترسی به منابع را ناعادلانه می کند و باعث می شود گروه های کم درآمد، بیش از پیش در معرض خطر گرسنگی قرار گیرند. این مسائل اقتصادی، نه تنها یک مشکل آماری، بلکه یک واقعیت تلخ در زندگی روزمره بسیاری از شهروندان ارمنی است.

عوامل زیست محیطی و اقلیمی: نبرد با طبیعت

تغییرات اقلیمی و عوامل زیست محیطی نیز بر امنیت غذایی ارمنستان بی تأثیر نیستند. این کشور، مانند بسیاری از نقاط جهان، با چالش هایی نظیر خشکسالی، فرسایش خاک و کمبود منابع آبی روبروست که همگی مستقیماً بر بخش کشاورزی تأثیر می گذارند.

خشکسالی های مکرر می تواند به کاهش چشمگیر محصولات کشاورزی منجر شود. کشاورزانی که معیشت شان وابسته به بارندگی است، با هر خشکسالی، دار و ندار خود را از دست می دهند. این وضعیت نه تنها تولید داخلی مواد غذایی را کاهش می دهد، بلکه به بیکاری روستاییان و مهاجرت آن ها به شهرها نیز دامن می زند، که خود مشکلات اجتماعی جدیدی ایجاد می کند.

فرسایش خاک و کاهش کیفیت اراضی کشاورزی نیز از دیگر تهدیدات است. استفاده نادرست از زمین و عدم رعایت اصول کشاورزی پایدار، باعث می شود که خاک حاصلخیزی خود را از دست داده و توانایی تولید محصول کافی را نداشته باشد. کمبود منابع آبی، به ویژه در تابستان های گرم، چالشی اساسی برای آبیاری مزارع است. تمامی این عوامل زیست محیطی، به طور مستقیم به کمبود مواد غذایی ارمنستان و افزایش آسیب پذیری جامعه در برابر گرسنگی منجر می شوند. در چنین شرایطی، توانایی طبیعت برای تأمین غذای کافی، به طور فزاینده ای کاهش می یابد.

زیرساخت ها و زنجیره تأمین غذا: موانع رسیدن غذا به دست مردم

حتی اگر غذا تولید شود یا وارد کشور شود، چالش های مربوط به زیرساخت ها و زنجیره تأمین می تواند مانع از رسیدن آن به دست کسانی شود که به آن نیاز دارند. این مسائل بر امنیت غذایی ارمنستان تأثیر جدی می گذارند.

حمل و نقل مواد غذایی در ارمنستان، به ویژه به مناطق دوردست و روستایی، می تواند دشوار باشد. جاده های نامناسب، وسایل نقلیه فرسوده و هزینه های بالای حمل و نقل، باعث افزایش قیمت نهایی مواد غذایی و کاهش دسترسی می شوند. ذخیره سازی نامناسب مواد غذایی نیز یکی دیگر از مشکلات است. عدم وجود انبارهای کافی یا سیستم های نگهداری مدرن می تواند به فساد و هدر رفتن بخش قابل توجهی از محصولات منجر شود.

علاوه بر این، فرآیندهای توزیع نیز ممکن است ناکارآمد باشند. واسطه گری های زیاد می تواند قیمت ها را افزایش داده و مواد غذایی را از دسترس گروه های کم درآمد دور کند. این چالش های زیرساختی و لجستیکی، نه تنها باعث کمبود مواد غذایی ارمنستان در برخی مناطق می شوند، بلکه قیمت آن ها را نیز افزایش داده و قدرت خرید مردم را کاهش می دهند. بنابراین، حتی در صورت وجود مواد غذایی کافی در کشور، مشکلات در زنجیره تأمین می توانند به گرسنگی دامن بزنند.

واقعیت پشت گزاره گرسنگی در ارمنستان معنا ندارد!: افشای حقایق

با نگاهی به داده ها و تحلیل های سازمان های بین المللی، اکنون می توانیم به پرسش اصلی مقاله پاسخ دهیم: آیا واقعاً گرسنگی در ارمنستان معنا ندارد!؟ شواهد نشان می دهند که این گزاره، با واقعیت های موجود در تضاد آشکار است و تصویری ناقص از وضعیت را ارائه می دهد. این بخش به تحلیل مستقیم این گزاره می پردازد و گروه های آسیب پذیر را معرفی می کند.

تضاد داده ها با یک باور عامیانه: چرا این گزاره مطرح می شود؟

همانطور که از گزارش های سازمان ملل، برنامه جهانی غذا و بانک جهانی مشاهده شد، ارمنستان با چالش های جدی در زمینه وضعیت گرسنگی در ارمنستان و فقر مواجه است. آمار نیم میلیون نفر که از گرسنگی رنج می برند و پیش بینی نرخ فقر نزدیک به ۴۰٪، به وضوح نشان می دهد که گرسنگی نه تنها معنا دارد، بلکه یک مشکل ملموس برای بخش بزرگی از جمعیت است.

پس چرا چنین گزاره ای مطرح می شود؟ دلایل متعددی می تواند پشت این باور عامیانه یا حتی گمراه کننده باشد. گاهی اوقات، این ادعاها ناشی از اطلاعات نادرست، عدم آگاهی کافی از آمار و ارقام رسمی، یا تمرکز بر مناطق توسعه یافته تر و نادیده گرفتن مناطق محروم است. در برخی موارد نیز، این گزاره ممکن است بخشی از تلاش های تبلیغاتی برای بهبود تصویر بین المللی یک کشور باشد، اما واقعیت های زندگی روزمره مردم را نادیده می گیرد.

واقعیت این است که در هر جامعه ای، گروه هایی وجود دارند که به دلایل مختلف از جمله فقر، بی ثباتی اقتصادی یا حوادث طبیعی، در معرض ناامنی غذایی قرار می گیرند. ارمنستان نیز از این قاعده مستثنی نیست و نادیده گرفتن این حقایق، به معنای نادیده گرفتن رنج هزاران نفر از شهروندان است. بنابراین، داده ها به ما یادآوری می کنند که باید با احتیاط به چنین ادعاهایی نگریست و به دنبال شواهد مستند بود.

مناطق و گروه های آسیب پذیر: چه کسانی طعم گرسنگی را می چشند؟

گرسنگی در ارمنستان یک پدیده یکسان نیست و به طور نابرابر در بین مناطق و گروه های جمعیتی مختلف توزیع شده است. برخی مناطق جغرافیایی و گروه های خاص، بیش از دیگران طعم تلخ گرسنگی را می چشند. این تفاوت ها نشان می دهند که برای مقابله با این مشکل، نیاز به رویکردهای هدفمند داریم.

• مناطق مرزی و روستایی: این مناطق اغلب از دسترسی کمتری به خدمات، فرصت های شغلی و زیرساخت های مناسب برخوردارند. کشاورزی در این مناطق ممکن است تحت تأثیر تغییرات اقلیمی قرار گیرد و دسترسی به بازارهای شهری دشوار باشد. این وضعیت، امنیت غذایی ارمنستان را در این مناطق به شدت تضعیف می کند.
• کودکان و سالمندان: این گروه های سنی معمولاً آسیب پذیرترین بخش جامعه هستند. کودکان در صورت سوءتغذیه، با مشکلات رشدی و سلامتی طولانی مدت مواجه می شوند، و سالمندان نیز ممکن است توانایی کمتری برای تأمین غذای خود داشته باشند، به خصوص اگر تنها زندگی کنند یا تحت حمایت کافی نباشند.
• خانواده های بی سرپرست و سرپرست خانوار زن: این خانواده ها اغلب با چالش های اقتصادی بیشتری روبرو هستند و ممکن است به سختی بتوانند هزینه های زندگی، از جمله غذا، را تأمین کنند.
• پناهجویان و آوارگان: افرادی که به دلیل درگیری های منطقه ای مجبور به ترک خانه های خود شده اند، اغلب دارایی های خود را از دست داده و به کمک های بشردوستانه وابسته هستند. تأمین غذای کافی برای این جمعیت ها، خود یک چالش بزرگ است.

تجربه گرسنگی برای این گروه ها به معنای انتخاب های دشوار بین تأمین غذا، دارو یا آموزش است. این افراد هر روز با دغدغه تأمین وعده غذایی بعدی خود زندگی می کنند و این واقعیت، به وضوح نشان می دهد که گرسنگی در ارمنستان یک «معنای» تلخ و واقعی دارد.

چالش های باقی مانده و راهکارهای پیش رو: امید به آینده ای سیر

با توجه به داده ها و تحلیل های ارائه شده، مشخص است که گزاره «گرسنگی در ارمنستان معنا ندارد!» با واقعیت های موجود در تضاد است. این کشور، علیرغم تلاش ها و پیشرفت هایی که ممکن است در برخی حوزه ها داشته باشد، همچنان با چالش های جدی در زمینه امنیت غذایی ارمنستان و فقر مواجه است. راهکارهای عملی و همکاری های بین المللی، کلید بهبود وضعیت و ریشه کن کردن کامل گرسنگی محسوب می شوند.

جمع بندی: پاسخ قاطع به یک پرسش دیرینه

در نهایت، با استناد به گزارش های معتبر سازمان ملل متحد، برنامه جهانی غذا، بانک جهانی و فائو، می توان به وضوح بیان کرد که گرسنگی در ارمنستان معنا دارد! این یک واقعیت انکارناپذیر است که نیم میلیون نفر از جمعیت این کشور با چالش گرسنگی دست و پنجه نرم می کنند و نرخ فقر در این کشور همچنان بالاست. عوامل متعددی از جمله درگیری های منطقه ای، چالش های اقتصادی داخلی، مسائل زیست محیطی و ضعف در زیرساخت های تأمین غذا، به این وضعیت دامن زده اند.

تصویری که از ارمنستان به دست می آید، سرزمینی در حال تلاش برای بهبود است، اما با واقعیت های سختی روبروست که نیازمند توجه و مداخله جدی هستند. گروه های آسیب پذیر، به ویژه در مناطق مرزی و روستایی، کودکان، سالمندان و پناهجویان، بیشترین بار این چالش ها را به دوش می کشند.

راهکارهای عملی: گام هایی برای ریشه کن کردن گرسنگی

برای مقابله با گرسنگی و فقر در ارمنستان، نیاز به اتخاذ راهکارهای جامع و چندجانبه وجود دارد. این راهکارها باید هم به ریشه های اصلی مشکل بپردازند و هم به حمایت از گروه های آسیب پذیر تمرکز کنند. برنامه های مقابله با گرسنگی در ارمنستان باید شامل موارد زیر باشد:

1. توسعه کشاورزی پایدار: سرمایه گذاری در کشاورزی مدرن، استفاده از تکنولوژی های بهینه آبیاری، اصلاح بذرها و آموزش کشاورزان برای افزایش بهره وری و مقاومت در برابر تغییرات اقلیمی. این اقدامات می توانند به کمبود مواد غذایی ارمنستان پاسخ دهند.
2. برنامه های حمایت اجتماعی قوی: ارائه کمک های نقدی و غیرنقدی هدفمند به خانواده های فقیر و آسیب پذیر، بهبود دسترسی به خدمات بهداشتی و تغذیه، و حمایت از زنان سرپرست خانوار.
3. ایجاد اشتغال و فرصت های درآمدزایی: توسعه صنایع کوچک و متوسط، تشویق سرمایه گذاری داخلی و خارجی، و ارائه آموزش های فنی و حرفه ای برای افزایش مهارت های نیروی کار. این به کاهش آمار فقر در ارمنستان کمک می کند.
4. بهبود زیرساخت ها و زنجیره تأمین غذا: سرمایه گذاری در جاده ها، سیستم های حمل و نقل، انبارهای مدرن و کاهش واسطه گری ها برای اطمینان از رسیدن غذا به تمامی نقاط کشور با قیمت مناسب.
5. ثبات سیاسی و منطقه ای: تلاش برای حل و فصل مسالمت آمیز منازعات منطقه ای و ایجاد فضایی با ثبات برای توسعه اقتصادی و اجتماعی. این امر تأثیر درگیری ها بر فقر در ارمنستان را کاهش می دهد.

چنین راهکارهایی نه تنها به کاهش سوءتغذیه در ارمنستان کمک می کنند، بلکه مسیر را برای توسعه پایدار و افزایش رفاه عمومی هموار می سازند.

چشم انداز آینده: اهمیت نظارت و همکاری مستمر

آینده امنیت غذایی ارمنستان به ترکیبی از تعهد دولت، همکاری جامعه بین المللی و مشارکت فعال شهروندان وابسته است. نظارت مستمر بر وضعیت گرسنگی و فقر، جمع آوری داده های دقیق و ارزیابی اثربخشی برنامه ها، از اهمیت بالایی برخوردار است.

سازمان های بین المللی می توانند با ارائه کمک های فنی و مالی، و تبادل تجربیات با سایر کشورها، نقش حمایتی مهمی ایفا کنند. دولت ارمنستان نیز باید با تمرکز بر سیاست های بلندمدت و توسعه پایدار، بستری را فراهم آورد که در آن هیچ کس از گرسنگی رنج نبرد. تنها با یک رویکرد جامع، همدلی و تلاش مشترک است که می توان به آینده ای امیدبخش تر دست یافت، جایی که واقعاً گرسنگی در ارمنستان معنا ندارد! و هر فردی به غذای کافی و مغذی دسترسی دارد.