معماری منحصر به فرد مناره ییولی

مناره ییولی، با طراحی کنگره دار چشمگیر و آجرکاری های رنگارنگ خود، نه تنها نمادی جاودانه از معماری سلجوقی در آنتالیا به شمار می رود، بلکه با هر نگاه، داستان هایی از گذشته های دور را روایت می کند. این برج بلند، بخش جدایی ناپذیری از هویت بصری شهر آنتالیا است و بینندگان را به سفری عمیق در دل تاریخ و هنر این منطقه فرامی خواند.

آنتالیا، این شهر ساحلی دل انگیز در کرانه های مدیترانه، مقصدی است که فراتر از سواحل درخشان و آفتاب دل پذیرش، گنجینه ای از تاریخ و فرهنگ را در خود جای داده است. در میان کوچه پس کوچه های سنگ فرش شده کالیچی، شهر قدیمی آنتالیا، بنایی سر به فلک کشیده و متمایز وجود دارد که از هر زاویه ای نگاه ها را به خود خیره می کند. این بنا، همان مناره ییولی است که با ظاهری بی همتا و تاریخچه ای پربار، نه تنها به نماد شهر تبدیل شده، بلکه هر بیننده ای را به تأمل در شکوه گذشته دعوت می کند. ویژگی های معماری منحصر به فرد این مناره، آن را به شاهکاری بی بدیل از دوران سلجوقی بدل ساخته که گویی هر کنگره و هر آجرش، زمزمه ای از هنر و تمدنی دیرینه را به گوش می رساند.

مناره ییولی: ریشه های عمیق در تاریخ سلجوقی

مناره ییولی، در قلب شهر قدیمی آنتالیا، کالیچی، خودنمایی می کند. این مناره نه تنها یک سازه، بلکه یادگاری زنده از دوران شکوفایی تمدن سلجوقی در آناتولی است و هر بخش از آن، قصه ای از فرمانروایان قدرتمند، معماران خلاق و مردمان دوران خود را بازگو می کند. حضور آن در کنار بناهای رومی و عثمانی، تلفیق بی نظیری از لایه های تاریخی را در این منطقه به نمایش می گذارد.

زمان و بانی ساخت

این شاهکار معماری در قرن سیزدهم میلادی، مشخصاً بین سال های ۱۲۱۹ تا ۱۲۳۶ میلادی، بنا شده است. بانی این سازه عظیم، سلطان علاءالدین کیقباد اول، یکی از مقتدرترین و دوراندیش ترین سلاطین سلجوقی روم بود. وی که نقشی کلیدی در گسترش قلمرو و شکوفایی هنر و فرهنگ در دوران حکومتش داشت، با دستور ساخت این مناره، اثری ماندگار از خود در تاریخ آنتالیا بر جای گذاشت. این دوره، اوج هنر و مهندسی سلجوقی به شمار می رود و مناره ییولی یکی از بهترین نمونه های این شکوه است.

موقعیت نمادین در قلب کالیچی

مناره ییولی با افتخار در میدان کال ایچی (Kaleici)، قلب تپنده شهر قدیمی آنتالیا، ایستاده است. موقعیت استراتژیک آن، این مناره را به نقطه ای کانونی برای گردشگران و نمادی بصری برای شناسایی شهر تبدیل کرده است. در کنار آن، زندگی روزمره مردم محلی و نبض پویای کالیچی، با کافه های سنتی، فروشگاه های صنایع دستی و خانه های قدیمی، جریان دارد. از هر گوشه ای از این محله تاریخی، می توان به راحتی این مناره باشکوه را مشاهده کرد و از دور، شکوه و قامت بلندش، راهنمای بازدیدکنندگان در مسیر کاوش این شهر کهن است.

معنای نام ییولی و مسجد کنگره دار

نام ییولی در زبان ترکی به معنای شیاردار یا کنگره دار است. این نام گذاری برگرفته از ویژگی بارز و منحصر به فرد بدنه مناره است که با شیارهای عمودی عمیق و زیبایی تزئین شده است. این شیارها، که با آجرکاری های رنگی قرمز و فیروزه ای تضاد بصری چشم نوازی ایجاد می کنند، به مناره ظاهری موج دار و دینامیک می بخشند که در طول روز با تغییر زاویه نور خورشید، بازی سایه روشن بی نظیری را به نمایش می گذارد. به همین دلیل، مسجد اصلی که این مناره بخشی از آن است نیز به مسجد کنگره دار معروف شده است، نامی که به درستی، ویژگی برجسته این مجموعه را توصیف می کند.

کاربری اولیه و تحولات تاریخی

مناره ییولی در ابتدا به عنوان مناره اصلی مسجد علاءالدین، که امروزه نیز با نام مسجد ییولی مناره شناخته می شود، ساخته شد. این مسجد از همان ابتدا مرکز مهم مذهبی و اجتماعی شهر بود و مناره آن، مکانی برای اذان گویی و هدایت مردم به سوی عبادت. در طول قرون، این بنا شاهد تحولات بسیاری بوده است. بنای اصلی مسجد در پی جنگ ها و حوادث طبیعی آسیب های جدی دید و بارها مورد مرمت و بازسازی قرار گرفت. یکی از مهم ترین تغییرات در کاربری این مجموعه، به سال ۱۹۷۴ میلادی بازمی گردد، زمانی که مناره و بخش هایی از مجموعه به موزه باستان شناسی تبدیل شد و سپس کاربری آن به یک مرکز فرهنگی و آموزشی تغییر یافت. با این حال، مسجد علاءالدین همچنان به عنوان عبادتگاهی فعال برای مردم محلی و گردشگران مورد استفاده قرار می گیرد و نقش مذهبی و فرهنگی خود را حفظ کرده است.

کالبدشکافی معماری منحصر به فرد مناره ییولی: کالبدشکافی یک شاهکار

معماری مناره ییولی، فراتر از یک ساختار ساده، یک تجربه بصری و تاریخی است. هر جزء آن با دقت و ظرافت خاصی طراحی شده تا نه تنها عملکردی خاص داشته باشد، بلکه پیامی از زیبایی شناسی و نبوغ دوران سلجوقی را نیز منتقل کند. تماشای این بنا از نزدیک، به منزله قدم گذاشتن در دنیایی است که در آن، هنر و مهندسی دست در دست هم، اثری جاودانه را پدید آورده اند.

فرم و ساختار کلی: رقصی از هندسه و رنگ

مناره ییولی با یک پایه مربعی شکل و مستحکم آغاز می شود که به خوبی وزن عظیم سازه را تحمل می کند. این پایه، با ابهت و پایداری خود، زمینه را برای بخش های بالایی فراهم می آورد. بالای این پایه، بدنه اصلی مناره به شکلی استوانه ای و البته با هشت ضلعی های متوالی آغاز می شود که به تدریج به سمت بالا باریک می گردد. این ترکیب هندسی، حس پویایی و حرکت را به بیننده القا می کند. ویژگی برجسته و بی همتای این مناره، همان طراحی کنگره دار یا شیاردار آن است. این شیارها، که در تمام طول بدنه مناره کشیده شده اند، عمق و بافتی خاص به آن می بخشند. در طول روز، با حرکت خورشید، نور و سایه بر روی این شیارها بازی می کنند و منظره ای متغیر و زنده ایجاد می شود. گویی مناره، با هر تغییر نور، رقص جدیدی را به نمایش می گذارد و به همین دلیل، هر لحظه از تماشای آن، تجربه ای تازه را رقم می زند.

ارتفاع و چشم انداز: فرازای تاریخی آنتالیا

با ارتفاعی در حدود ۳۸ متر (یا ۱۲۹ فوت)، مناره ییولی از بلندترین سازه های تاریخی در منطقه کالیچی به شمار می رود. برای رسیدن به بالای این مناره، باید مسیری متشکل از ۹۰ پله را طی کرد که در دل بدنه آن پیچیده شده اند. صعود از این پله ها، خود تجربه ای فراموش نشدنی است؛ گویی در حال بالارفتن از یک کپسول زمان هستید که شما را به گذشته می برد. زمانی که به نقطه اوج می رسید، منظره ای پانورامیک و نفس گیر از شهر آنتالیا پیش روی شما گسترده می شود. دریای فیروزه ای مدیترانه، بافت قدیمی و پرپیچ وخم کالیچی با خانه های سنتی و سقف های شیروانی قرمزش، و کوه های باشکوه توروس در دوردست، همگی در یک قاب جمع می شوند و چشم اندازی بی نظیر را خلق می کنند. این چشم انداز، نه تنها از نظر بصری خیره کننده است، بلکه حس ارتباطی عمیق با تاریخ و جغرافیای آنتالیا را نیز فراهم می آورد.

مصالح و تکنیک های ساخت: تلفیق آجر و سنگ

در ساخت مناره ییولی، از مصالحی استفاده شده است که نه تنها استحکام و دوام بالایی دارند، بلکه زیبایی بصری خاصی نیز به بنا می بخشند. پایه مناره از سنگ های سخت و محکم بنا شده که مقاومت آن را در برابر عوامل طبیعی تضمین می کند. اما آنچه که این مناره را از سایر بناها متمایز می سازد، تلفیق هنرمندانه آجرکاری های رنگی است. آجرهای قرمز و فیروزه ای، به صورت متناوب و با نظمی خاص در بخش های مختلف، به ویژه در پایه و بدنه مناره، به کار رفته اند. این ترکیب رنگ ها، نه تنها کنتراست زیبایی را ایجاد می کند، بلکه جلوه ای بصری منحصر به فرد به مناره می بخشد. علاوه بر این، کنده کاری ها و تزئینات سنگی با نقوش و طرح های سنتی سلجوقی، بر روی قسمت هایی از بنا دیده می شوند که هر کدام داستانی از فرهنگ و هنر آن دوران را بازگو می کنند. این تلفیق هنرمندانه مصالح و تکنیک های ساخت، ییولی مناره را به نمونه ای بارز از مهارت و خلاقیت معماران سلجوقی تبدیل کرده است.

نقش مناره ییولی در هنر و مهندسی سلجوقی

مناره ییولی، صرفاً یک برج بلند نیست؛ بلکه نمادی قدرتمند از اوج هنر و مهندسی سلجوقی در آناتولی است. در طراحی این مناره، عناصر کلیدی معماری سلجوقی نظیر استفاده از آجرکاری های تزئینی، فرم های هندسی پیچیده، و توجه به جزئیات هنری، به بهترین شکل به نمایش گذاشته شده اند. این مناره نه تنها یک سازه مذهبی، بلکه یک اثر هنری است که نشان دهنده توانایی سلجوقیان در خلق بناهایی با دوام و در عین حال، با زیبایی شناسی عمیق است. نوآوری در فرم کنگره دار بدنه، که نور و سایه را به زیبایی بازی می دهد، و همچنین استفاده از رنگ های متضاد آجر، آن را از بسیاری از مناره های هم عصر خود متمایز می کند. ییولی مناره نشان می دهد که چگونه معماران سلجوقی توانستند با استفاده از مصالح بومی، بناهایی بسازند که هم از نظر مهندسی پیشرفته و هم از نظر هنری بی نظیر باشند. این بنا، گواهی بر این مدعاست که تمدن سلجوقی نه تنها در علم و فلسفه، بلکه در هنر معماری نیز پیشرو بوده است.

مناره ییولی نه تنها یک بنای تاریخی، بلکه یک روایت زنده از نبوغ معماران سلجوقی است که با تلفیق بی نظیر فرم، رنگ و بافت، اثری جاودانه خلق کرده اند.

مجموعه تاریخی یولی مناره: فراتر از یک برج

مناره ییولی تنها بخشی از یک مجموعه بزرگ تر و جامع تر از بناهای تاریخی است که در کنار یکدیگر، تصویری کامل از یک مرکز شهری سلجوقی را ارائه می دهند. این مجموعه، شامل هفت ساختمان با کاربری های متفاوت است که هر یک نقش مهمی در زندگی اجتماعی، مذهبی و آموزشی دوران خود ایفا می کرده اند. گشت وگذار در این مجموعه، به معنای درک عمیق تر از شیوه زندگی، باورها و سیستم های اجتماعی سلجوقیان است.

مسجد علاءالدین (مسجد یولی مناره یا مسجد کنگره دار)

مسجد علاءالدین، که مناره ییولی بخشی از آن است، خود بنایی با ارزش تاریخی و معماری فراوان است. این مسجد با طرحی مستطیلی شکل و شش گنبد باشکوه، نمونه ای برجسته از مساجد دوره سلجوقی به شمار می رود. وجود دو در ورودی، نشان از اهمیت و دسترسی پذیری آن در گذشته دارد. این مسجد، که در قرن سیزدهم و به دستور علاءالدین کیقباد اول ساخته شده، در طول تاریخ کاربری مذهبی خود را حفظ کرده و امروزه نیز به عنوان یک عبادتگاه فعال مورد استفاده قرار می گیرد. بازدیدکنندگان علاقه مند به ورود به مسجد، باید به آداب و رسوم محلی احترام گذاشته و پوشش مناسب را رعایت کنند؛ به عنوان مثال، بانوان باید با روسری یا چادر وارد شوند. این فرصت، امکان تماشای فضای داخلی و درک حال و هوای معنوی این بنای کهن را فراهم می آورد.

مدرسه غیاث الدین کیخسرو

مدرسه غیاث الدین کیخسرو، یکی دیگر از اجزای برجسته مجموعه یولی مناره است که با معماری هوشمندانه خود، بازدیدکنندگان را مجذوب می کند. این مدرسه با چهار ایوان سرپوشیده و ایوان های سه طرفه بسته که به یک حیاط مرکزی باز می شوند، نمونه ای عالی از معماری مدارس سلجوقی است. هدف اصلی این مدارس، آموزش علوم دینی و دنیوی بوده است. دروازه ورودی این مدرسه با کنده کاری های سنگی دقیق و نقش و نگارهای سلجوقی، خود یک اثر هنری محسوب می شود که جزئیات و ظرافت های هنر آن دوران را به خوبی به نمایش می گذارد. قدم زدن در محوطه این مدرسه، حس و حال یک دانشجوی قرن سیزدهمی را در انسان زنده می کند.

منزل درویش سلجوقی (مولویخانه)

منزل درویش سلجوقی، که با نام مولویخانه نیز شناخته می شود، بنایی گنبدی شکل است که در آن دوران، محلی برای اقامت درویشان و برگزاری مراسم صوفیانه بوده است. این بنا با فضاهای داخلی و سالن های متعدد خود، نمادی از اهمیت تصوف و جایگاه درویشان در جامعه سلجوقی است. محیط آرام و معنوی مولویخانه، فرصتی را برای تأمل در زندگی درویشان و فلسفه عرفانی آن دوره فراهم می آورد. اینجا جایی است که تاریخ و معنویت در هم آمیخته و هر گوشه آن، زمزمه ای از ذکر و مراقبه را با خود دارد.

حمام سلجوقی

حمام سلجوقی، یک بنای کوچک اما با اهمیت در این مجموعه است که در کنار منزل درویشان قرار گرفته است. حمام ها در فرهنگ اسلامی و به ویژه در دوران سلجوقی، نقشی حیاتی داشتند؛ نه تنها برای بهداشت فردی، بلکه به عنوان مراکز اجتماعی و مکانی برای تعاملات روزمره. اگرچه این حمام به بزرگی حمام های رومی نیست، اما وجود آن در مجموعه نشان دهنده توجه به نیازهای زندگی روزمره و رفاهی در کنار بناهای مذهبی و آموزشی است. طراحی ساده و کاربردی آن، جنبه ای دیگر از معماری سلجوقی را آشکار می سازد.

مدرسه آتابی

مدرسه آتابی، یکی دیگر از بناهای آموزشی مجموعه یولی مناره است که در سال ۱۲۳۹ میلادی ساخته شده است. این مدرسه نیز، مانند مدرسه غیاث الدین کیخسرو، بر نقش آموزش و علم در جامعه سلجوقی تأکید دارد. هرچند اطلاعات دقیقی از جزئیات معماری داخلی این بنا در دست نیست، اما وجود آن به همراه سایر مدارس در یک مجموعه، نشان از آن دارد که سلجوقیان به گسترش دانش و تربیت علما و دانشمندان اهمیت ویژه ای می داده اند. این بنا، بخشی از شبکه آموزشی گسترده ای بود که در آن زمان، در سراسر آناتولی رونق داشت.

مقبره نگار خاتون و مهمت بی

این بخش از مجموعه یولی مناره، شامل دو بنای مجزا است که به عنوان مقبره برای شخصیت های مهمی از آن دوران ساخته شده اند. یکی از این مقبره ها دارای پلان هشت ضلعی است که به زینسیرکیران مهمت بی تعلق دارد و دیگری با پلان شش ضلعی، آرامگاه نگار خاتون است. معماری مقبره ها در دوره سلجوقی از اهمیت ویژه ای برخوردار بود و اغلب با تزئینات غنی و فرم های هندسی خاص، شکوه و احترام به مقام متوفی را نشان می داد. این مقبره ها نه تنها از نظر تاریخی، بلکه از جنبه های هنری و معماری نیز ارزشمند هستند و داستان زندگی این افراد را به تصویر می کشند.

هر بخش از مجموعه یولی مناره، داستانی از زندگی، علم و معنویت سلجوقیان را بازگو می کند و بازدید از آن، تجربه ای جامع از تاریخ و فرهنگ این دوره را به ارمغان می آورد.

چرا مناره ییولی قلب تپنده آنتالیاست؟

مناره ییولی تنها یک سازه تاریخی نیست؛ این بنا روح شهر آنتالیا، نبض تپنده کالیچی و نمادی است که داستان هزاران سال تاریخ و فرهنگ را در خود جای داده است. حضور آن در افق شهر، نه تنها یک نقطه مرجع بصری است، بلکه برای ساکنان و بازدیدکنندگان، حسی از ریشه داری و اصالت را به ارمغان می آورد.

مناره ییولی: نماد بصری و شناسنامه شهر

کافی است یک عکس از آنتالیا ببینید تا احتمالاً مناره ییولی را در آن تشخیص دهید. این مناره با فرم خاص و رنگ آمیزی متمایز خود، به سرعت به شناسنامه بصری شهر تبدیل شده است. درست مانند برج ایفل برای پاریس یا کولوسئوم برای رم، ییولی مناره نیز آنتالیا را در ذهن جهانیان تداعی می کند. این نقش نمادین، فراتر از زیبایی شناسی است؛ مناره به عنوان یک نشانه ی شاخص، به شهر هویت می بخشد و آن را در میان مقاصد توریستی متمایز می کند. هر گردشگری که از آنتالیا بازدید می کند، با دیدن این مناره، خاطرات خود را با تاریخ و فرهنگ غنی این شهر پیوند می زند.

تلفیق تاریخ و زیبایی: جاذبه ای بی بدیل

یکی از دلایل اصلی محبوبیت و جایگاه مناره ییولی به عنوان نماد آنتالیا، تلفیق بی نظیر تاریخ و زیبایی در یک بنا است. این مناره نه تنها شاهدی بر دوران قدرتمند سلجوقیان است، بلکه با هنر معماری خود، چشم نوازی و شکوه را به نمایش می گذارد. کنگره های شیاردار آن، بازی نور و سایه بر روی آجرهای رنگارنگ و قامت برافراشته اش، همه و همه دست به دست هم داده اند تا جاذبه ای بی بدیل را خلق کنند. مناره ییولی، پلی میان گذشته و حال است؛ به هر کس که در کنارش می ایستد، فرصت می دهد تا داستان های کهن را بشنود و در عین حال، از زیبایی های هنری زمان حال لذت ببرد. این ویژگی، آن را به مقصدی محبوب برای عکاسان، تاریخ دانان و هر کسی که به دنبال تجربه ای عمیق از سفر است، تبدیل کرده است.

میراث ماندگار هنر سلجوقی در بستر مدرنیته

مناره ییولی، بیش از آنکه یک یادگار از گذشته باشد، یک میراث زنده است که همچنان در بستر مدرنیته آنتالیا نفس می کشد. این بنا نشان دهنده اهمیت حفظ آثار تاریخی و فرهنگی در یک شهر در حال توسعه است. حضور این مناره در کنار ساختمان های جدید و مراکز تفریحی، تضادی زیبا ایجاد می کند که اهمیت ریشه ها و اصالت فرهنگی را یادآور می شود. حفظ و نگهداری از مناره ییولی، نه تنها به دلیل ارزش تاریخی و هنری آن، بلکه به خاطر نقشش در انتقال هویت فرهنگی آنتالیا به نسل های آینده و جذب گردشگران علاقه مند به تاریخ و معماری، حیاتی است. این مناره، گویی صدایی از اعماق تاریخ است که به گوش نسل های جدید می رسد و آن ها را به حفظ این گنجینه دعوت می کند.

از فراز مناره ییولی، نه تنها زیبایی های آنتالیا، بلکه روح تاریخ و اصالت فرهنگی این شهر، در افقی بی کران نمایان می شود.

تجربه بازدید و دسترسی به مناره ییولی

بازدید از مناره ییولی، تنها به تماشای آن از دور محدود نمی شود؛ بلکه این بنا، دعوت نامه ای است برای یک تجربه عمیق تر که شما را به قلب تاریخ و معماری آنتالیا می برد. برای برنامه ریزی یک بازدید لذت بخش، آگاهی از نکات کاربردی اهمیت زیادی دارد.

موقعیت و نحوه دسترسی: راهی به قلب کالیچی

مناره ییولی در قلب محله تاریخی کالیچی، در میدان کال ایچی (Kaleici Meydanı) قرار دارد. دسترسی به این منطقه بسیار آسان است و بسیاری از نقاط مرکزی آنتالیا می توان به راحتی پیاده به آن رسید. اگر در مناطق دورتر اقامت دارید، استفاده از وسایل نقلیه عمومی نظیر اتوبوس یا تراموا نیز گزینه مناسبی است. خط تراموای نوستالژیک آنتالیا، که از ساحل کونیالتی تا دروازه هادریان امتداد دارد، می تواند تجربه ای دلنشین برای رسیدن به این منطقه باشد و شما را مستقیماً به نزدیکی کالیچی برساند. با ورود به کالیچی، خیابان های سنگ فرش شده و تابلوهای راهنما به راحتی شما را به سمت مناره هدایت خواهند کرد.

ساعات بازدید و آداب احترام

اگرچه مناره ییولی بخشی از یک مجموعه است و از بیرون همیشه قابل مشاهده است، اما برای بازدید از فضای داخلی مسجد علاءالدین که مناره به آن تعلق دارد، باید به ساعات نماز توجه داشت. معمولاً مساجد در ساعات نماز برای گردشگران بسته هستند و یا توصیه می شود که بازدید در آن زمان انجام نشود. همچنین، ورود به اماکن مذهبی نیازمند رعایت آداب و رسوم خاصی است؛ از بازدیدکنندگان انتظار می رود لباس پوشیده و مناسب داشته باشند. برای بانوان، استفاده از روسری هنگام ورود به مسجد الزامی است که معمولاً در ورودی مسجد فراهم می شود. این احترام به فرهنگ و باورهای محلی، تجربه بازدید را برای همه دلپذیرتر می کند.

بهترین زمان برای ثبت خاطرات و عکس ها

برای ثبت بهترین تصاویر از مناره ییولی و لذت بردن از فضای آن با آرامش بیشتر، ساعات اولیه صبح یا نزدیک به غروب آفتاب توصیه می شود. در صبح زود، نور ملایم خورشید بر روی آجرهای رنگارنگ مناره بازی می کند و کنتراست زیبایی از سایه و روشن را به وجود می آورد که برای عکاسی ایده آل است. همچنین در این ساعات، جمعیت گردشگران کمتر است و می توان با آرامش بیشتری در محوطه قدم زد و از جزئیات معماری لذت برد. غروب آفتاب نیز، زمانی که خورشید به آرامی در پشت دریای مدیترانه غروب می کند و آسمان به رنگ های نارنجی و بنفش درمی آید، منظره ای جادویی از مناره را به نمایش می گذارد و فرصتی بی نظیر برای ثبت عکس های خاطره انگیز فراهم می کند.

نتیجه گیری: سفر به عمق تاریخ با مناره ییولی

مناره ییولی در آنتالیا، بیش از یک جاذبه گردشگری، یک سفر به دل تاریخ و نمادی ماندگار از هنر و معماری سلجوقی است. این بنا با فرم منحصر به فرد کنگره دار، آجرکاری های رنگارنگ و قامت برافراشته اش، نه تنها چشم انداز شهر را دگرگون ساخته، بلکه هر بیننده ای را به تأمل در شکوه تمدن هایی که در این سرزمین زندگی کرده اند، وا می دارد. از پایه های مستحکم سنگی گرفته تا شیارهای آجری که بازی نور و سایه را بر پیکر خود روایت می کنند، و از فراز ۹۰ پله ای که چشم اندازی بی کران از دریای مدیترانه و کالیچی کهن را به ارمغان می آورد، هر بخش از این مناره داستان خود را دارد.

مناره ییولی نه تنها نمادی از گذشته، بلکه قلب تپنده فرهنگی آنتالیاست که همچنان زندگی در آن جریان دارد. این مجموعه، با مسجد فعال، مدارس تاریخی و آرامگاه های باستانی اش، به بازدیدکنندگان فرصت می دهد تا لایه های مختلف تاریخ و فرهنگ سلجوقی را تجربه کنند. بنابراین، اگر به دنبال تجربه ای هستید که فراتر از تماشای صرف باشد و شما را به عمق داستان های نهفته در دل یک شهر باستانی ببرد، بازدید از مناره ییولی و مجموعه باشکوه آن، فرصتی بی نظیر برای کشف و غوطه ور شدن در میراث ماندگار معماری در قلب آنتالیا خواهد بود.