غرور، تعصب، حماسه – نشر روز

عصر شنبه 14 بهمن 1402 بدون شک در «حافظه تاریخی» فوتبال ما ماندگار خواهد شد؛ بی توجه به اینکه در دیدار نیمه نهایی چه می کنیم و در صورت صعود به فینال چه چیزی در انتظارمان است. ما یک ماموریت بسیار بزرگ داشتیم که به اندازه فتح جام برای مان ارزش داشت و به گونه ای عجیب در طول چند دهه گذشته به یک طلسم بزرگ مبدل شده بود؛ پیروزی برابر ژاپن.

به گزارش نشر روز، مهدی طاهرخانی در سرمقاله وطن امروز نوشت: اگر مبنا را به صورت نمادین سال 1370 خورشیدی قرار دهید بدون شک هیچ کشوری ما را به اندازه فوتبال ژاپن آزار نداده است. تیم فوتبال نیسان این کشور در بازی برگشت فینال جام در جام آسیا به تهران آمد و پرسپولیس را برد و قهرمان شد. چند سال بعدش جوبیلو ایواتا باز هم در فینال و این بار جام باشگاه های آسیا به تهران آمد و مقابل استقلال جام را بالا برد. 2 دهه بعد مجددا کاشیما از ژاپن بود که مقابل چشمان 80 هزار هوادار پرسپولیسی، جام ارزشمند لیگ قهرمانان آسیا را ربود. این نتایج را بگذارید کنار شکست 3 بر صفر ایران در نیمه نهایی دوره قبل جام ملت های آسیا؛ همان شکستی که مانع حضور تیم کی روش در فینال شد. آخرین خاطره شیرین ما نسبت به سامورایی ها مربوط به فروردین سال 1384 است  که در راه صعود به جام جهانی 2006 با 2 گل وحید هاشمیان در ورزشگاه آزادی موفق به شکست شان شدیم. این سلسله شکست های متوالی باعث شده بود فوتبال ژاپن برای ایران تبدیل به یک شمشیرزن شکست ناپذیر شود. همیشه قبل از هر بازی به گونه ای خودمان را شکست خورده می دانستیم و بعد از بازی هم می گفتیم؛ خب! فاصله ما با آنها همین است و نمی شود کاری کرد.

نیمه نخست بازی روز گذشته که با برتری یک بر صفر ژاپنی ها تمام شد، تقریبا همه به یک شکست دیگر ایمان آورده بودیم و کمتر کسی باور به بازگشت داشت اما سرانجام لحظه موعود فرا رسید. جای همه آنهایی که نبودند خالی؛ چه آن بزرگانی که دیگر فوتبال بازی نمی کنند، چه رحمت شدگانی که به دیار باقی شتافته اند. دیروز روز انتقام از همه آن شکست های سریالی بود. فوتبال ژاپن در طول یک سال گذشته، بعد از عبور از آلمان و اسپانیا و شکست سایر تیم های بزرگ، رسما خودش را از فوتبال آسیا جدا کرده بود و قبل از هر تورنمنتی در این قاره، خودش را قهرمان بلامنازع می دانست. شاید خواست خدا همین بود که آنها در پایان نیمه نخست، از پیروزی و برتری شان مطمین شوند.

اما حقیقتا چه شد که بچه های ما در نیمه دوم نه تنها از حیث نتیجه که از همه لحاظ در آمار و مسایل فنی برتر شدند؟ مگر همین تیم 3 روز قبلش یک بازی پرفشار 120 دقیقه ای مقابل سوریه را پشت سر نگذاشته بود؟ مگر از لحاظ سنی بسیاری از بازیکنان ما مرز 30 سال را رد نکرده بودند؟ پس چه اتفاقی افتاد که ما آنگونه صاعقه وار به بازی بازگشتیم؟ اگر همه چیز را به بعد روحی و روانی و مباحثی چون غیرت  بازیکنان مان مرتبط کنیم، ظلم بزرگی به داشته های فنی کادر فنی و شخص امیر قلعه نویی کرده ایم. اگر همانند تیم ملی فوتبال عراق با کاشتن اتوبوس و 100 دقیقه دفاع، موفق به شکست دادن 2 بر یک سامورایی ها می شدیم، شاید می شد غیرت و دوندگی بی امان بچه ها را مولفه شاخص این شگفتی عنوان کرد اما زبان آمار و مهم تر از آن نوع بازی تیم ملی فوتبال کشورمان پرده از یک حقیقت دیگر برمی دارد. 

آنچه تیم ملی فوتبال ایران در نیمه دوم ارایه داد، مجموعه ای بود از برتری تاکتیکی و مایه گذاشتن بازیکنان از همه وجودشان. 

نیمه دوم، امیر قلعه نویی همانی را نشانه رفت که چشم اسفندیار حریف بود. ارسال متوالی توپ به پشت مدافعان ژاپن و سپس استارت های انفجاری آزمون و محبی. ما با همین روش 2 گل زدیم که یکی از آنها تنها به واسطه چند سانتیمتر آفساید اعلام شد. موتور محرک حریف در میانه میدان، بازیکن ریزنقش سوسیه داد یعنی کوبو بود. تنها و تنها یک بار در نیمه دوم امید ابراهیمی توپ مهمی را در میانه زمین لو داد و چیزی نمانده بود کوبو با یک ضربه کات دار، دروازه ایران را برای بار دوم باز کند که خوشبختانه ضربه اش راهی به چارچوب دروازه بیرانوند نداشت.

اگر از آن اشتباه مهلک فاکتور بگیریم، می شود با قاطعیت گفت دوندگی بی امان 3 بازیکن ما در میانه میدان، قدرت بازیسازی و تفکر را از حریف سلب کرد. سامان قدوس، امید ابراهیمی و سعید عزت اللهی ماموران تخریب بودند. راه ورودی میانه میدان را از رقیب گرفتیم و کانال های کناری را با دوندگی بی امان بستیم اما کار مهم تر را دقیقا پس از گرفتن توپ انجام می دادیم. بی آنکه سعی در پاسکاری هرز و اتلاف وقت داشته باشیم، توپ های باکیفیتی را به مقصد پشت مدافعان حریف ارسال می کردیم. همین توپ ها و خطرات متعددی که ایجاد کردیم، ضربه بزرگ روحی را به ژاپنی ها وارد کرد. بازیکنان خط میانی ژاپن به مدافعان دیگر اعتماد نداشتند و مرتب برای پوشش گاف های آنها به عقب بازمی گشتند و دقیقا همین حس را مدافعان حریف نسبت به دروازه بان جوان شان داشتند. بازی 5 سال قبل را دوباره نگاه کنید. 

بازی با تساوی در جریان بود و سردار آزمون در 6 قدم آنها صاحب توپ شد، ضربه اش را عالی نواخت و دروازه بان وقت ژاپن با واکنشی عالی مانع ورود توپ به دروازه اش شد. خوشبختانه دیروز حریف ما چنین گلری را در اختیار نداشت. حالا به گل اول ایران توجه کنید. سردار با پاسی در حد فوتبال یک جهان، مدافعان حریف را از بازی خارج کرد، محمد محبی ماند و یک مصاف تک به تک با سوزوکی. این بار خبری از شاهکار گلر حریف نبود؛ محبی ضربه را دقیقا به همان جایی فرستاد که باید.

کفران نعمت بود اگر به این ژاپن رحم می کردیم و اجازه می دادیم کار به وقت های اضافه بکشد. 20 دقیقه انتهایی این مصاف، همان میدانی بود که چند دهه بی صبرانه برای رسیدنش ثانیه شماری می کردیم. اگر کار به 2 پانزده دقیقه اضافه و ضربات پنالتی می کشید هیچ ضمانتی برای پیروزی ما وجود نداشت. چه بسا دوندگی بی امان بازیکنان ما موجب عقب کشیدن مان در وقت های اضافه می شد و… اما دیروز خدای فوتبال، عدالت را به زیباترین شکل ممکن برقرار کرد. گل زیبا و تاریخی سردار به خاطر تنها چند سانتیمتر، آفساید اعلام شد و ما بی خبر از وقوع سناریویی بودیم که دست تقدیر برای مان چیده بود.

 در آخرین دقیقه بازی، در آخرین حمله تیم ملی، ضربه آخر را به مدافعان دستپاچه و تحت فشار حریف وارد کردیم. ارسال توپ بلند برای محبی، بالاتر پریدن او و زدن ضربه نخست و سپس 2 اشتباه متوالی از سوی مدافعانی که از نوع بازی ایران شوکه شده بودند؛ اعلام پنالتی و تمام کردن کار توسط کاپیتان جهانبخش.

 نمی دانم در نیمه نهایی و احتمالا فینال چه نتیجه ای رقم می خورد اما جامعه ما محتاج این برد تاریخی برابر ژاپن بود. کدام عامل و اتفاق را می شناسید که همانند فوتبال می تواند در چشم برهم زدنی، جامعه را متحول کند؟ معجزه فوتبال، دست کم برای چند روز همه سختی ها را از روی دوش ما برداشت. دولتمردان و تصمیم گیران در نوک هرم اداره کشور، بدون شک این پتانسیل بزرگ را دیدند. این پتانسیل فوتبال ایران است. باید بیش از پیش به این مهم اهمیت بدهیم و با ساختارسازی از پایه، همان مسیری را برویم که پیش از ما بسیاری از کشورها رفتند. لیاقت فوتبال ما قهرمانی در جام ملت های آسیاست نه در این دوره که در همه ادوار. فارغ از اینکه آیا این نسل طلایی، این مهم بزرگ را انجام می دهد یا نه، باید به مدیران بالادستی اهمیت چندباره فوتبال را در شاد کردن ملت، گوشزد کرد. این انرژی نهفته در دل ورزش و بویژه فوتبال است و چیزی به اسم هزینه در این مسیر نداریم، بلکه هرچه بکاریم سرمایه گذاری بلندمدت است که در وقتش، هم سایه اش ما را از آفتاب سوزان محفوظ می دارد و هم میوه اش کام جامعه را شیرین می کند. 

فوتبال همچون ستون محکمی است که اتحاد و یکپارچگی این ساختمان بلندمرتبه را تضمین می کند. عینک مان را عوض کنیم و عوض پرداختن به اینکه چرا چند فوتبالیست مجوز ورود خودرو گرفتند، به این بپردازیم که حقیقتا دولت باید چند هزار میلیارد تومان هزینه کند تا دل 85 میلیون ایرانی اینچنین شاد شود؟ آنها تا پای جان دویدند و مردم با غرور و سرافزاری شاهد برتری محض شیرمردان شان درون زمین بودند. این همان ژاپنی است که بسیاری از بزرگان فوتبال جهان را برده و در رنک یک آسیا حضور داشت اما  دیروز شنبه 14 بهمن 1402 فوتبال آسیا شاهد قدرتنمایی شیر پیرش بود. این بچه ها وارثان همان تیمی هستند که 3 بار متوالی قهرمان جام ملت های آسیا شده بود. کاش پایان کار ما در این جام با قهرمانی توام شود تا مسیر فوتبال مان برای همیشه به صورت جدی تغییر کند.